Op weg naar het einde, maar hoe?
Ik geloof dat ik dat
vandaag vooral moet benadrukken met het oog op de dag dat mijn taak is
volbracht.
Deze zinsnede uit Krapp’s
laatste band van Samuel Beckett vormt het motto van het 8+ toneelstuk Huis voor één persoon. Het komt meteen
voor in de eerste zinnen, die de oude wisselwachter mompelt. Hij heeft zijn
huisje grondig opgeruimd en klaar is voor het afscheid maar weet niet goed hoe
dat moet.
Men gaat niet, zoals in Japan gebeurt, met een slaapzak de
bergen in om daar een plaatsje te zoeken om te sterven, maar de oude man wil
wel graag plaatsmaken voor de nieuwe generatie. Zijn taak zit erop, zijn leven
is volbracht, nu nog het einde.
De man scharrelt rond in zijn huisje en mompelt onophoudelijk
in zichzelf. Zijn katten zijn al dood, zijn planten kunnen nog wel naar de
buren, in de hoop dat zij ze niet teveel water geven.
‘ik ben klaar
hoe sluit ik af
ik bedoel
hoe sluit ik hier af
nee ik bedoel
hoe sluit ik mijn leven af’
Hij kan nog wel enkele brieven schrijven, naar de buren over
de planten, naar de instanties om zich uit te schrijven en naar vrienden om hen
in te lichten. Hoe zoekt briefpapier, maar wil niet weer alles overhoop halen.
‘het is nogal een gedoe
net als op vakantie gaan’
Hij krijgt stijve voeten van het zitten en schrijven en
denkt dat dit misschien het begin van het einde is. Dan wordt hij bang. Er is
moed voor nodig om te sterven. Hij heeft iemand nodig die hem die inspreekt. Bij
gebrek daaraan vraagt hij het publiek hem naar het einde te helpen. Een mooi idee.
Huis ging in
première op 21 mei op het Festival aan de Werf in Utrecht en werd geregisseerd
door Jellie Schipper en gespeeld door Ron van Lente (zie foto).
Magne van den Berg (Enschede, 1967) studeerde in 1994 af aan
de mimeopleiding in Amsterdam en maakt sindsdien haar eigen voorstellingen. In
2007 kreeg ze de H.G. Van der Viesprijs voor De lange nasleep van een korte mededeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten