De
geboorteloterij
In de informatie vooraf over deze Britse documentaire las ik
over de impact die tijd, plaats en omstandigheden op onze geboorte heeft. Brian
Hill heeft drie plaatsen uitgekozen om zijn vooronderstelling te staven: Sierra
Leone, Cambodja en de Verenigde Staten. Ik verwachtte een Up-achtige
vergelijking tussen kinderen uit die landen, maar kwam terecht in een
promotiefilm van Artsen zonder Grenzen met veel nietsontziende beelden die de
kijker doordringen van de noodzaak om mee te helpen de kindersterfte omlaag te
brengen. Af en toe komen blokjes informatieve tekst in beeld met veel cijfers,
bijvoorbeeld over het verschil in kindersterfte in verschillende landen in de
wereld, waarin jaarlijks 130 miljoen kinderen het levenslicht zien en over de
toegenomen kindersterfte in de Verenigde Staten. Nog net werd er geen
gironummer in beeld gebracht.
In de gynaecologische kliniek in Sierra Leone is veel
lijden. De 25-jarige Cadeta Milton overlijdt na de bevalling. Wie zorgt voor
haar kinderen? De dertienjarige Marianne bevalt van een baby van 27 weken oud
die slechts enkele minuten leeft. Met een taxi gaan de verzwakte Marianne en
haar moeder over een hobbelige weg terug naar huis. De ellende lijkt uitgemeten
om met cijfers het onrecht aan te tonen.
Natuurlijk zijn de problemen erg in Sierra Leone. Zoals een
dokter, die werkzaam is in een van de weinige gynaecologische klinieken, stelde
is het van belang dat de rijkdom in de wereld eerlijker verdeeld wordt zodat
vrouwen in Afrika ook zorg krijgen tijdens de zwangerschap en de bevalling,
maar daarmee werd de kijker wel een ander programma gepresenteerd dan verwacht
werd.
Desondanks zijn de verschillende vrouwen en kinderen die
gevolgd werden de moeite van het kijken waard, zoals de dakloze Starr die met
haar gezin een camper kocht waarin ze niet mocht wonen. Vanwege haar
zwangerschap komt ze met haar gezin terecht in een opvangcentrum voor dakloze
zwangere vrouwen. Ze vindt hun kamer op een gevangeniscel lijken, maar ze is er
toch blij mee. Een medewerker aan de opvang zegt dat de kloof tussen rijk en
arm in de Verenigde staten enorm gegroeid is. De bevalling is een eindeloze
zaak. De weeën komen aanvankelijk niet op gang. Het hele gezin is tenslotte
blij met baby. Starr vindt bij het verlaten van de kliniek hun gezinssituatie
niet hopeloos.
In Cambodja maken we kennis met de 12-jarige Pisey (zie foto) die
zwerfafval verzamelt om voor zijn moeder Neang en hun geadopteerde zusje, die
anders dood zou zijn gegaan, rijst te kunnen kopen. Hij vindt het heel erg dat
zijn ouders gescheiden zijn. Neang is zwanger en heeft aids hoewel ze dat woord
zelf niet durft uit te spreken. Ze wil graag dat de kinderen naar school
kunnen. Als ze naar het ziekenhuis moet, past Pisey op zijn zusje. Neang krijgt
gratis zorg omdat ze geen inkomen heeft. Pisey haalt medicijnen in het
Aidscentrum. Hoewel men wil dat de moeder komt, krijgt hij de medicijnen toch
mee. Pisey kijkt vertederd naar de baby Ly-ly. Hij wil wel afval blijven rapen
om haar een goede toekomst te geven. Neang word thuis gebracht met een tuktuk.
Twee maanden later, zegt de aftiteling, overlijdt de baby door een onbekende
doodsoorzaak. Neang werkt in de bouw voor drie dollar per dag zodat de kinderen
naar school kunnen.
De 25-jarige Hawa uit Bengie, Sierra Leone heeft vier
kinderen. Ze leeft van de cassave die ze uit het bos haalt en ze maalt
palmpitten fijn. Haar dochter Musa is zwanger. Hawa wil dat haar kinderen naar
het buitenland gaan omdat in Bengie geen werk en eten is. Een traditionele
vroedvrouw onderzoekt Musa (of is het Hawa?) en brengt de baby ter wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten