Het verlangen naar vrijheid in een land dat van controles
aan elkaar hangt
De vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen zijn
na vele jaren weer van start gegaan. Geen gemakkelijke zaak, zei onderhandelaar
John Kerry gister in Washington, anders was er al eerder vrede gesloten tussen
de twee partijen. Ze gingen eerst eens praten over de agenda. Dat was een
eerste stap. Wellicht had Kerry daarna The
bubble voor hen kunnen vertonen, een film waarin men in ieder geval graag
met elkaar wil samenleven.
In the bubble, waarmee de vrijzinnige sfeer in Tel Aviv
wordt bedoeld, wonen de twee homo’s Noam en Yali (die niet met elkaar gaan) en een
knappe Lulu samen op een etage in het centrum.
Noam doet aan het begin van de film dienst bij een grenspost,
waar men de binnenkomende Palestijnen streng controleert. Een voor een moet men
hun blote buik tonen om te zien of daarop geen bomgordel zit. Een van de Palestijnse
vrouwen blijkt gewoon hoogzwanger. Tijdens de afgifte van de visa blijkt ze
hoognodig te moeten bevallen. Noam helpt samen met de Palestijn Ashraf Sirtawi in
afwachting van een ambulance. Helaas slaagt de bevalling niet, maar de twee
jonge mannen blijken wel wat voor elkaar te voelen.
Eenmaal weer thuis, blijkt Lulu een nieuwe liefde gevonden
te hebben. Het komt daarom goed uit dat Noam en Yali een paar dagen op stap
gaan naar de Sinaï. Terwijl Lulu ongeduldig wacht tot de mannen de deur uit zijn,
staat opeens Ashraf op de stoep. Daarop blaast Noam de trip af. Ashraf maakt nog
kennis met de journalist Sharon, de nieuwe vriend van Lulu. Omdat het Ashraf
goed bevalt bij Noam, mag hij daar blijven wonen. Yali biedt hem, ondanks enige
jaloezie, een baantje als kellner in zijn café, maar wel onder de joodse naam
Shimi. Net als Noam is Ashraf opgegroeid in Jerusalem. Omdat hun nieuw gebouwde
huis door het leger werd afgebroken, leverde de vader van Ashraf zijn paspoort
in en vestigde zich in Nabloes. De moeder van Noam werd letterlijk ziek van het
gebrek aan contact tussen de twee bevolkingsgroepen.
Als de liefde van Sharon voor Lulu toch niet zo diep blijkt
te zitten, raakt de film in een stroomversnelling. Sharon, die weet dat Ashraf
een Palestijn is, wil hem interviewen, maar Ashraf vlucht naar huis. Omdat Naom
ongerust is, regelt Lulu dat zij en Noam - met tijdelijke perskaarten van
Sharon, die nog bij haar in het krijt staat - als undercover Franse
journalisten naar Nabloes gaan. Ze spreken met de familie van Ashraf over de
komende bruiloft van zijn zusje Rana met de steile Jihad, een vriend van
Ashraf. Als Ashraf binnenkomt, vraagt Lulu aan Noam of hij een apart filmpje
van hem wil maken. Jihad ziet dat de twee jongemannen zoenen en is nijdig. Homoseksualiteit
is niet gepast in dat milieu. Hij wil dat Ashraf met zijn zus trouwt. Lulu nodigt
Ashraf uit voor de rave tegen de
bezetting, die op het strand gehouden wordt. Hoewel Ashraf daar inderdaad aanwezig
is, betekent zijn komst nog geen antwoord op zijn plaats in de maatschappij.
Lulu zucht dat ze een mooi leven samen zouden hebben als er geen politieke
chaos was.
De wrede realiteit maakt een einde aan haar dromen, al is
het wat bruut dat Ashraf daar zelf de regie in neemt. Toch zou de vredelievende
instelling van Lulu, Noam en hun leeftijdsgenoten nog steeds een uitgangspunt
kunnen vormen bij de komende vredesbesprekingen. Al dat geweld dat inmiddels
alweer gepasseerd is, heeft de inwoners geen stap verder gebracht. De soundtrack
bij de film, die gewoon smacht naar vrijheid, zowel persoonlijk als politiek,
vormt een aardige nieuwe achtergrond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten