In augustus 2005 werd in Opsporing
verzocht een onderbeen getoond dat door een visser in de IJssel gevonden werd. Journalist
Joris van Casteren keek altijd al met zijn vader naar dat programma omdat de
reconstructies zo hilarisch waren en dus zag hij ook het been langskomen. Hij
was meteen geïnteresseerd en probeerde zich meteen een beeld te vormen van de
persoon die erbij hoorde.
De raderen van de autoriteiten waren inmiddels al druk aan
het draaien. Een visser in Wijhe had een zwerm vliegen gezien rond het been dat
in het water dreef en de veldwachter verwittigd. Het werd uit het water gehaald
en naar het forensisch instituut in Den Haag gebracht, waar twee beenderen
verwijderd werden voor identificatie. Daarna belandde het been in een vrieskist
in het ziekenhuis in Deventer. Dat wilde geen mededelingen doen vanwege de
privacy. De directeur liet het been begraven in een kinderkistje op de
begraafplaats.
De begrafenisondernemer had inmiddels Alzheimer en kon Joris
niet zoveel meer vertellen. Van Casteren wilde de visser spreken die het been
gevonden had, maar de recherche had zijn bedenkingen. Het filmpje van het been
mocht van de politie ook al niet tijdens deze uitzending van Boeken vertoond worden.
Joris ging op onderzoek uit. De plaatselijke visvereniging
kon hem niet helpen omdat zijn visser een zwartvisser was. Hij praatte met
mensen uit het dorp en kwam bij een snackwagen bij het haventje waar vissers vaak
iets eten en liet zijn telefoonnummer op een servet achter.
Hij werd al snel teruggebeld en hoorde dat het voor de
visser nog steeds een nachtmerrie was.
Daarna liep het spoor dood. In 2011 werd de persoon van het
been toch nog door Dna- onderzoek geïdentificeerd. Het bleek om een Duitser te
gaan, een vertegenwoordiger met een nette baan, die soms de bloemetjes buiten
zette met coke en prostituées. Hij sprak met diens werkgever die niets van het
schaduwleven van zijn werknemer wist, noch over het been en zeer geschokt was. Ten
tijde van de vermissing zaten beide mannen in hetzelfde hotel in Hamburg.
Het is nog steeds niet duidelijk wat er precies gebeurd is. De
man kan nog in leven zijn. In Nederland is een gevonden been nog geen lijk en
in Duitsland is de man nooit als vermist opgegeven. De vader van de man was vaak
woedend op de zoon.
Volgens Joris zegt deze affaire veel over ons onvermogen om
te reconstrueren. Als zo’n
zaak al niet duidelijk te maken is, hoe zit het dan met
andere, grotere affaires.
Op de vraag van Wim Brands waarom Van Casteren dit soort
bizarre gebeurtenissen opzoekt, antwoordt hij dat de werkelijkheid meer
oplevert dan de verbeelding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten