Een roman die zijn licht vooruit werpt op het eigen leven
van de schrijver
De nieuwe roman De
laatkomer van Dimitri Verhulst gaat over een man die veinst dat hij dement
is, om zo opgenomen te worden in een verzorgingstehuis en aan het schrikbewind
van zijn vrouw te ontkomen.
In de boektrailer leest Verhulst een hilarisch fragment voor
uit zijn boek en daarna begeleidt hij zichzelf op de piano terwijl hij het lied
Satisfied zingt, met naast hem een
oudere vrouw in bruidskleren en dansende paren in de recreatiezaal.
Er was veel animo van de verzorgingstehuizen om mee te doen,
zegt Verhulst. De trailer is opgenomen in een tehuis in Diest waar licht
demente bejaarden verblijven. Verhulst zegt dat hij zich ethisch bezwaard
voelde om zijn roman daar te promoten, maar een man in de zaal zei dat het
verhaal op hemzelf van toepassing was. Dimitri meende dat het vluchtgedrag van
de man wel eens waar kon zijn.
Wim Brands zegt dat het geen cynisch boek is. Hoe vraagt hoe
Verhulst aan het idee kwam.
Verhulst kwam als kind al met zijn grootmoeder bij zijn dementerende
groottante Malvina en ook later kwam hij ook in deze treuroorden. Hij noemt het
schrijnend dat ouderen die hun hele leven voor hun oude dag gewerkt hebben, zo
aan hun eind komen.
Brands vraagt naar hoofdpersoon Désiré Cordier, die een wijf
heeft dat hem de hele tijd maar op zijn nek zit als haar echtgenoot haar kind,terwijl
de man haar maar laat begaan. Er zijn talloze van dit soort koppels, zegt Verhulst.
Voor hem zelf zou het moeilijk zijn dementie voor te wenden.
Vooral de taalafbraak zou hem doen struikelen en zoeken naar een middel om
zelfmoord te plegen. Dementen doen rare dingen, maar hun omgeving profiteert
daar van, zoals een garageman die op een dag drie keer een auto aan dezelfde
dementerende man verkocht.
Brands vindt Cordier een ontroerende man.
Omdat het over liefde gaat en spijt, zegt Verhulst. Spijt is
niet erg, wel als het gaat om zaken die men niet gedurfd heeft. Désiré heeft
een onafgewerkte romance meegemaakt met een vrouw die hij terugvindt in het
bejaardentehuis maar helaas is ze dementerend.
Brands spreekt van een roos in een poel van ellende of in
een blok beton.
Verhulst kent verliefde stelletjes in bejaardentehuizen. Zelfs
mensen die als paar binnenkomen vormen nieuwe stelletjes. Hij kent ook maagden
van boven de honderd, die elkaar hun liefde bekennen. Zo groot is de stuwende
kracht van verliefdheid.
Brands vraagt hem naar zaken waar hij geen greep op had,
zoals in het voorgesprek naar voren kwam.
Verhulst confronteert zich met zichzelf tijdens het
schrijven en werd opgevoed door zijn eigen boek. Hij beëindigde na het boek
zelf zijn relatie. Zijn schoonmoeder vroeg zoals gewoonlijk waar zijn boek over
ging en hoe hij daarbij gekomen. Zijn schoonvader antwoordde dat hij het niet
ver had hoeven zoeken.
Verhulst zegt dat het toch anders lag. Dat het over zijn
eigen relatie ging.
Hier
de trailer van De laatkomer op de
site van Tzum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten