Arturo gaat na het eindexamen in 2006 met zijn vrienden Bill
en Joel een jaar naar San Francisco om daar de spirit van de jaren zestig te
zoeken. Arturo ziet het als een poging om terug te halen wat verloren ging. Bush
is op dat moment nog president, de oorlog in Irak in volle gang, de Change die Obama twee jaar later zal
afkondigen nog niet geuit.
Net als de bloemenkinderen hebben de jongens geen geld, geen
baan, geen onderkomen. Ze zitten als zwervers langs de kant van de weg en
krijgen af en toe een muntstuk toegeworpen. Toch willen ze het beste ervan
maken. Ze bezoeken een Human Be-in in een park, dit keer met weinigen en zonder
muziek en spreken met personen die over de massale opkomst van veertig jaar
daarvoor. De politieke stroming tegen de oorlog in Vietnam mengde zich met de hippies
van love, peace en understanding. In de jaren zestig vroeg niemand wat je deed,
zegt een man, de persoon was belangrijker dan de activiteit.
De jongens vinden een onderkomen en baantjes. Ze bezoeken
Berkeley University en ondervragen studenten over de Free Speech Movement.
Alleen een café met die naam herinnert daar nog aan. Zijn zijzelf de quiet
generation? Vraagt Arturo zich af. Een groep Raging Grannies zingt samen
protestliederen en bemoedigt hen om vooral door te gaan.
Er is een nieuwe president nodig, zegt een student. Bobby
Seals, de voorman van de Black Panther, wil niet voor de camera, maar de bijna zeventigjarige
vredesactivist Diamond Dave wel. Hij spreekt van ups en downs in de
protestbeweging en houdt zelf het vuurtje brandend. De jongens richten zich op
de latino’s die weinig rechten hebben. Ze spreken met de illegale Mexicaanse Anna,
die niet voor de camera wil en gaan de grens over. Aan een muur hangen kruizen
van personen die bij de oversteek om het leven gekomen zijn. Beide landen zouden
elkaar moeten helpen, zegt een snackbarhouder, die eerder in de V.S. werkte.
Terug in San Francisco lopen ze mee in demonstratie tegen de
oorlog in Irak. Een vrouw zegt dat de jaren zestig, anders dan nu, voorspoed
kenden. In Berkeley wordt een Tree Sit-in gehouden tegen de aantasting van het
natuurlijk milieu. Tijdens een tocht in het donker voor de daklozen, wordt
Arturo door straatrovers bedreigd met een mes. Tot zijn teleurstelling stuurt
Bush nog meer soldaten naar Irak. De jongens wenden zich af van het activisme. Later
bezoeken ze La Fayette waar een monument staat met kruizen voor alle gevallenen
in de oorlog. Op een bord staat het getal 3799. Moeders wieden het onkruid.
Het idealisme van de jongens is na een jaar ongebroken. We will overcome some day. Hier de
trailer van deze openhartige documentaire film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten