Goedwilllende popmuzikanten verstrikt in politiek
Hoe verander je de wereld? De popsterren Bob Geldof en Bono
werden geschokt door de beelden van de honger in Ethiopië in het najaar van
1984, veroorzaakt door droogte en oorlog. Ze namen een plaat op, organiseerden
twee popconcerten en haalden daarmee bijna vier miljard euro - of waren het dollars - op. Ook was er
kritiek. Zwarte activisten spraken over de arrogantie van de blanken en
verweten hen een gebrek aan blijvende resultaten.
In de documentaire wordt het hele proces gevolgd dat de
muzikanten doormaakten vanaf hun woede over de hongerbeelden uit Ethiopië. Het
Westen vormde het probleem, ontdekte Bono na de eerste muzikale activiteiten.
Ethiopië moest meer terugbetalen aan het westen dan het binnenkreeg.
Bob Geldof wilde doorgaan met actievoeren. The cult of celebrity is a currency, stelde hij. Tijdens de
uitreiking van de Brit Awards kreeg hij het publiek mee. Bono bezorgde de paus
zijn zonnebril en ging op bezoek bij zijn oude vriend Clinton. Hij riep hem op
de schulden kwijt te schelden van de arme landen. Clinton volgde zijn advies
op. Bono had zich echter niet gerealiseerd dat de president niet de macht had
in de Verenigde Staten. Het Congres lag dwars. Men kwam uit op halvering van de
schulden.
Terwijl men op Trafalgar Square feest vierde, was men in
Afrika niet enthousiast. Ook de halvering was nog een veel te zware last. De
schuld hing als een molensteen om hun hals. De popsterren schakelen
geldschieters als Bill Gates en Soros in en begonnen te lobbyen. Afrikaanse
activisten voelden zich voor de voeten gelopen. Inmiddels vormde Aids een
nieuwe bedreiging. De nieuwe president Bush deed daar, onder invloed van de
conservatieven, niets tegen.
Bono en Geldof palmden de aartsconservatieve senator Jessie
Helms in tijdens een concert. Samen met hem stonden ze op het podium. De
senator was zeer onder de indruk. Hij zag wuivende korenvelden voor zich en
herzag zijn mening. Bono ging naar Bush, gaf hem een bijbel en praatte vooral over het geloof (zie foto). Bush gaf in
de volgende State of the Union geld voor aidsbestrijding maar kondigde meteen
de oorlog in Irak aan.
Muzikanten verstrikt in het web van de politiek, zo zou je
dit initiatief ook kunnen typeren. De nieuwe actie Make poverty history
sloeg buiten Engeland niet aan. Tijdens Live 8 werd door Madonna de jonge vrouw Birhan Wolhu opgevoerd dat in 1984 vaak op de televisiebeelden te zien was. Ze
was ternauwernood aan de dood ontsnapt. Tijdens een bijeenkomst van de G8 was
ook de corrupte president van Ethiopië aanwezig. De leiders beloofden
kwijtscheldingen van de schulden en verdubbeling van de ontwikkelingshulp maar
trokken die beloften later weer in.
De impact van de welwillende acties van Bono en Geldof is
onduidelijk, al hebben ze wel iets verbeterd aan de armoede in Afrika. De
documentaire maakt duidelijk dat de rijken niet gemakkelijk hun machtige
posities opgeven. Het is trekken en sleuren en dan nog verzandt men gemakkelijk
in het moeras. Het economische systeem moet veranderd om echte resultaten te
bereiken. Inmiddels weten de Afrikanen zelf wel wat ze willen. Bono trekt zich
graag terug uit de actiewereld.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten