Filmrecensie: Happy End (2009), Frans Weisz

Afhechten en opruimen

Het laatste deel van een drieluik over een joods milieu dat kampt met de Tweede Wereldoorlog begint weer met de dode Ada op de trap. Hoewel ze niet meer in leven is, mag ze toch nog de rol van verteller spelen. In die hoedanigheid praat ze de kijker bij. Qui vive speelde rond 1980. Het is inmiddels vijftien jaar later. Xandra, de dochter van de verongelukte Alexander is inmiddels een mooie meid van bijna vijfentwintig jaar. Ze woont naast Simon en Lea en ze staat Simon bij die op zijn ziekbed ligt. Hans is gescheiden en woont in de Verenigde Staten, Pien is een moederkloek met zeven kinderen. Nico is weer terug bij zijn eerste vrouw Dory.

We zijn in het huis van Simon. De familie komt samen om de toestand van Simon te bespreken. Zwart, de vader van Nico, is een oude man geworden die stil op een stoel zit. Zijn rol is, net als die van Nico, uitgespeeld. Terwijl de familie druk overlegt haalt Isaac boven in de slaapkamer de slangetjes uit de neus van Simon.

Vervolgens schakelen we terug naar een paar maanden daarvoor. Isaac is druk met de meisjes bezig. Een zoon van Pien is verliefd op Xandra, maar weet haar niet te boeien. Hij insinueert tijdens het opruimen van spullen iets over haar erfenis. Xandra kijkt oude filmbeelden van haar vader Alexander en vraagt zich af wie haar moeder was. Het is tekenend dat niemand haar iets wil vertellen. Isaac zegt haar dat de familie van geheimen aan elkaar hangt.

Hans is terug uit de Verenigde Staten, vooral om de oude Simon te vragen naar de papieren over de verkoop van diens huis aan hem. Pien is nog steeds nijdig op hem. Ze wil niet dat haar kinderen nog contact met hem hebben. Maar ’s nachts in bed denkt ze nog altijd aan hem.

Een van de grootste onthullingen wordt gedaan door Duif. Ze vertelt dat haar man Zwart zijn eerste vrouw en zoon aangaf bij de Duitsers, terwijl hij zelf in bed lag met een andere vrouw. Het was nog erger, zegt ze verschillende keren. Die andere vrouw was zijzelf.

Dory komt weinig meer te weet over haar eigen ouders. Laat het verleden toch los, raadt Hans haar aan. Sommige dingen zijn gewoon te erg. Ze zijn vergast, net zoals de mijne zijn doodgeschoten. Tijdens het familieberaad wil hij aanvankelijk niet zeggen dat hij het huis van Simon heeft gekocht. De jongeren, Xandra en Isaac, zijn boos over het familiegekonkel en alle schijnheiligheid.

Er zijn nog veel meer details, maar ze hebben te weinig informatiewaarde om dat allemaal te beschrijven. Helaas bood het laatste deel, op een verrassende einde na, weinig nieuws meer. Het bestond, zo lijkt het, uit nog wat losse stukjes die vastgemaakt moesten worden. Het was een kwestie van afhechten en opruimen. Dat het ze goed mogen gaan, zegt Ada tenslotte.

Judith Herzberg tekende weer voor het scenario, na Leedvermaak en Rijgdraad, Simon dit keer.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Leedvermaak (1989), hier die van Qui vive (2001).