De draaideur van het leven
De documentaire Als we het zouden weten gaat over
prematuur geboren kinderen in het UMC Groningen en begint met een statement van
de aldaar werkende kinderartsen. Ze hebben een protocol opgesteld waarin ze
stellen dat ze actieve levensbeëindiging voorstaan bij pasgeboren baby's die
uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Dit zogenaamde Groninger protocol kreeg
wereldwijde aandacht en kritiek van de media in de V.S. en in Vaticaanstad.
We zijn veel op de afdeling neonatologie, waar een enorme
bedrijvigheid heerst. Kinderartsen en verpleegkundigen zijn bezig met de tere
wezentjes die in de couveuses liggen en ondersteunen ouders. De piepjes zijn herkenbaar.
Zwarte ouders zingen hun kindje toe. Sommige ouders mogen hun kindje mee naar
huis. De couveuse gaat de ambulance
in. Ook zien we de artsen de afdeling verlaten. Het is kersttijd. Ze
gaan door de draaideur naar buiten. Dat lijkt wel symbolisch.
Als je zou weten wat de uitkomst van je ingrijpen is, zegt
kinderarts Peter Dijk, dan zou het prachtig zijn. Het is gemakkelijk een
behandeling te starten, moeilijker om het niet te doen. Als mens zou je niet
over het beslissingstraject moeten gaan. Zijn collega Eduard Verhagen vindt dat
men bij twijfel moet doorgaan want dood is dood. Het is moeilijk dat alleen te
besluiten, daarom doet men dat in een team. Actief het leven beëindigen zou hij
niet doen, maar hij kan zich wel voorstellen dat zoiets nodig kan zijn. De
kinderen kunnen helaas niet duidelijk maken hoeveel last ze ondervinden van het
medisch ingrijpen. Tijdens een wandelvakantie in Schotland barstte hij eens in
tranen uit over een naar geval. Dat was goed. Daarna kon hij verder. Collega
Henk ter Horst is soms zo emotioneel dat hij het geval thuis bespreekt. Het
blijft niet hangen. Dat zou ook niet goed zijn. Dan zou hij als arts zijn werk
niet kunnen doen.
Het is niet gemakkelijk precies te bepalen wie wat zegt. Af
en toe doet een vrouwelijke kinderarts een uitspraak, bijvoorbeeld over de
kwaliteit van leven, de kans op succes, het belang van een goede
verstandhouding met de ouders, het mooie om een ziek kind gestabiliseerd te
krijgen. We zien vaker het tegendeel. Stella, minder dan 27 weken oud, haalt
het niet. De vader krijgt de opdracht haar een zoen te geven die uit zijn hart
komt. Bryan haalt het tot oeverloos verdriet van de moeder die zoveel moeite
voor hem deed, uiteindelijk evenmin. Het is daar een voortdurend gevecht tussen
leven en dood. Olifantje in het bos, zingt een moeder, laat je mama toch niet
los.
Arie Bos, hoofd van de afdeling, bespreekt met collega’s het
geval Yasmine, 25 weken oud. Hij is terughoudend met opereren. Wil de
behandeling staken vanwege een slechte prognose.
Yasmine sterft dan een natuurlijke dood.
Wat is de grens tussen ethisch handelen en knutselen voor
een medicus? zo vroeg ik me bij de beelden af. De enige die over de behandeling
kan besluiten is de patiënt zelf, zegt een kinderarts. Lichtere problemen openbare
zich vaak op latere leeftijd. Ik neem aan dat er onderzoek naar dit onderwerp
wordt gedaan. De saxofoon van Candy Dulfer en de beelden van de lege gangen met
zielloze kerstbomen maken deze vraag uiterst beklemmend.
Hier
de documentaire.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten