Pepijn weet dat niet. In zijn vriendenkring is iedereen
maatschappelijk bewust. Men beseft dat welvaart niet alles in en men wil zich
inzetten voor anderen omdat dat zelfvervullend is. Hij vindt dat positief. In
Ethiopië ontmoette hij studenten uit Leuven die bezig waren de landbouw op een
hoger peil te brengen. Hij is zich bewust van de dreigende tekorten in de
wereld en ziet daarin een splitsing tussen generaties. De wederopbouw generatie
moet omschakelen naar duurzaamheid. Economie is voor hem afgeleid van ecologie.
De aarde was altijd gratis, maar inmiddels worden de grondstoffen duurder.
Pepijn komt uit een groen rechts nest. Zijn vader was
exporteur van schoenen, maar verkocht zijn bedrijf op jonge leeftijd en ging
nadenken over de wereld. Zijn moeder was een fervent reizigster. Hij schreef
mee aan het verkiezingsprogramma van Groen Links, waarin de crisis gekoppeld
wordt aan duurzame investeringen, zoals het isoleren van huizen.
Ziggy zegt dat ze de mondiale boodschap van Groen Links in
de verkiezingscampagne gemist heeft. Pepijn erkent dat het alleen om economie
ging en dat daardoor de visie van Groen Links ondersneeuwde. Het is de functie
van zijn partij een stap terug te zetten en vraagtekens te plaatsen bij de
maatschappelijke realiteit. Wellicht moet de toon radicaler worden en moet
Groen Links meer een bewustzijnspartij zijn, die genuanceerd en vrijzinnig
denkt. Het groene, liberale én sociale gezicht geeft bestaansrecht aan de
partij. Het verhaal van Groen Links kan op twee manieren gebracht worden: als
een grenzendiscours waarin de rampen op ons af komen of als kans naar een
toekomst, waarin men anders omgaat met grondstoffen.
Ziggy geeft Pepijn de gelegenheid haar te overtuigen van dat
laatste.
Pepijn begint over zingeving, maar Ziggy wil duidelijkheid.
Pepijn brengt daarom de zonnepanelen ter sprake, waardoor de burger energie
neutraal wil gaan leven. Verder richt hij zich vooral op producenten om
duurzaam te produceren en wil hij consumenten verleiden tot duurzaamheid met
effectieve financiële prikkels. Het eigenbelang wordt daarmee als
vanzelfsprekend verenigd met het algemeen belang.
Ziggy begint over verkeerde beslissingen in Brussel over
bio-brandstoffen die een voedselcrisis in de hand werken. Pepijn geeft toe dat
zo’n beleid ineffectief is en wil ook niet teveel verboden opleggen. Het verbod
op de gloeilamp wekte al veel verzet op. Kern van het probleem van de
verduurzaming is om de behoeften van de burger af te stemmen op de beperkte
middelen. Dat is een kwestie van slim beleid. Als Europa Philips dwingt de
stand-by knop van de tv te verwijderen, kan er zo een kolencentrale gesloten
worden. Europa kan door haar strenge normen bedrijven er toe aanzetten om de
milieu regels vervolgens voor de hele wereld in te stellen. Het idee van Lester
Brown om een twee kind-politiek te voeren spreekt hem minder aan.
Ziggy vraagt hem over zijn Afrika reis. Pepijn ging drie
maanden in de Hoorn van Afrika, nadat hij in het najaar van 2010 zonder baan en
vriendin zat. Hij zocht het avontuur en wilde testen of hij het volhield zonder
westerse luxe. De reis was een confrontatie met zijn vooroordelen. Hij zag dat
Soedan en Ethiopië hemelsbreed met elkaar verschilden. De honger in Ethiopië
wordt lang verborgen door het regime dat daar baat bij had. De onwetendheid
viel hem vooral op. Hij sprak op de universiteit van Addis Abeba met
intellectuelen die dachten dat homoseksualiteit met verkrachting te maken had
en die, ondanks de opgraving van Lucy, niet in de evolutie geloofden. Een
investering in kennis is daarom niet weg, zegt Pepijn Ziggy na.
Ziggy vraagt hem tenslotte hoe hij zichzelf ziet in 2050,
wanneer hij zesenzestig jaar oud zal zijn. Pepijn is volgens hemzelf dan nog
niet met pensioen en hoopt nog meer geschreven te hebben. Wat de wereld
betreft: die is afhankelijk van keuzes die de komende jaren gemaakt worden. De
toekomst kan mooi worden als alle talent wordt ingezet voor een groene
economie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten