Gevoelige film over moeizame vader zoon-relatie
In 1967 wordt Xiangyang in een besloten woonwijkje in Peking
geboren. Zijn naam betekent naar de zon gekeerd. Als hij negen jaar oud is komt
zijn vader Gengian Zhang terug uit een werkkamp, waar hij zes jaar vastgezeten
heeft. Wie is die vreemde man? lijken de ogen van zijn zoon Xiangyang te
zeggen. Hij speelt kwajongen-spelletjes. Vanaf het dak belagen ze de bewoners
van het woonwijkje. Ook zijn vader werd bij aankomst getroffen. Het zet meteen
de toon voor hun relatie. Het eerste wat de vader doet als hij weer thuis is,
is zonnebloemen planten in het perkje voor hun huis.
Gengian was kunstschilder maar kan door de mishandeling in
het kamp geen penseel meer vasthouden en gaat daarom meubels maken. Hij wil
zijn zoon afhouden van vervelend gedrag en zet hem daarom aan het tekenen. Mooi
is de scène dat Xiangyang zegt dat hij nodig naar de wc moet. Hij krijgt
daarvoor van zijn vader geen toestemming. Hij poept in zijn broek en moet die
van zijn vader zelf schoonmaken. Gelukkig komt op dat moment de moeder thuis om
het conflict te sussen.
Een andere mooie scène speelt zich af als de vader en
Xiangyang de was gaan doen omdat na een aardbeving niet meer dan een emmer
water per dag voor elk gezin beschikbaar is. Xiangyang en zijn vader vallen in
slaap op een deken langs de rivier, terwijl de was boven hun hoofden te drogen
hangt. Als het harder gaat waaien, vliegt een kledingstuk het water in. De
vader haast zich om het eruit te halen. Als hij terugloopt hoort hij zijn zoon,
die inmiddels wakker geworden is, in paniek om zijn vader roepen. Gengian staat
achter een boom en het doet hem ongetwijfeld goed dat zijn zoon niet zonder hem
kan.
Veel saamhorigheid levert dat niet op. Xiangyang mag niet
naar de film en voelt zich vooral door zijn vader gestuurd. Hij probeert op
allerlei manieren onder hem uit te komen, onder andere probeert hij zijn vinger
te verwonden onder de naaimachine, maar hij wordt op het laatste moment gestopt
door zijn vader. Xiangyang gehoorzaamt wel en wordt na de dood van Mao en de
afzetting van de Bende van vier een goed tekenaar.
Negen jaar later, in 1987, tekent Xiangyang Yu Hong, een
meisje dat op een meer aan het kunstschaatsen is en verkoopt daar ook
wenskaarten. Zijn moeder is vooral bezig om een nieuw huis te krijgen, maar dat
lukt maar niet, omdat Gengian niet voor wil kruipen en niet met cadeautjes de
distributie door de leiding wil beïnvloeden. Als de man merkt dat zijn zoon
niet naar school gaat, zet hij hem op zijn werkplek aan het tekenen. ‘Ik hoop
dat jij mijn tweede kans bent,’ zegt hij daarbij.
Weer twaalf jaar later, in 1999, is de moeder van haar man
gescheiden om aan een huis te komen, maar sinds dat gelukt is, wil ze weer
hertrouwen. Xiangyang exposeert en heeft een relatie. Strijdpunt met zijn vader
en zijn moeder is een kind. Zijn ouders willen graag een kleinkind, maar
Xiangyang is daar nog niet aan toe. ‘Ik moet altijd jouw zin doen, je bent een
slechte vader,’ roept hij.
Op het eind wordt het verhaal wat sentimenteel. Daarna zien
we nog een aantal mooie opnamen van wat oude Chinezen zoal uitvoeren gedurende
de dag. Het is jammer dat daarvan geen trailer bestaat. De mooie beelden in de
film worden omlijst door rustige pianoklanken, die gemaakt zijn door een
Chinees, maar erg doen denken aan de new age-achtige melodieën van George
Winston.
Hier
een paar foto’s, de trailer kon ik niet vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten