Het is boeiend om vlak voor de presidentsverkiezingen van 2012 de
verkiezingskoorts van vier jaar geleden nog eens terug te zien. Barack Obama
(1961) was een fenomeen, die eerst Hillary Clinton versloeg en vervolgens de
Republikeinse koppel McCain en Palin.
Amy Rice en Alicia Sams volgden senator Barack al vanaf
november 2006 toen er interim verkiezingen gehouden werden. We horen hem in het
begin van de documentaire zeggen dat hij geniet van verkiezingen. Op dat moment
heeft hij zich nog niet uitgesproken over zijn kandidatuur voor het
presidentschap. Op 10 februari 2007 maakt hij die in Springfield, Illinois
bekend. Michelle verklaart dat ze alles op een rijtje hebben gezet, dat het hun
gezin veel kost, maar dat het het waard is. Later horen we de oudste dochter
zeggen dat ze het jammer vindt dat haar vader zo weinig meer thuis is.
Overal in de Verenigde Staten zetten jongeren, zoals Ronnie
Cho in Iowa, zich als vrijwilliger in om de droom van Obama werkelijkheid te
doen worden. Er zit zelfs een jongen van negen jaar aan de telefoon die iemand
aan de andere kant tevergeefs probeert duidelijk te maken waar het over gaat.
Om het presidentschap van de Verenigde Staten, zegt hij met nadruk. Na enige
tijd legt hij de hoorn vertwijfeld neer, niet voor de ander nog a wonderful
day te wensen.
Behalve vrijwilligers zien we ook de campagneleiders Robert
Gibbs en David Axelrod. De eerste met zijn zoontje, de laatste vaak hangend met
zijn laptop in een fauteuil. Ze vinden het belangrijk de basis te organiseren,
mensen in beweging te krijgen en houden peptalks tegen de vrijwilligers.
Tekstschrijver Jon Favreau zegt dat Barack zelf zijn eigen teksten schreef,
maar dat hij hem bijstaat, bijvoorbeeld voor de toespraak tijdens het Jefferson
Jackson diner in november 2007.
De hoofdrol is voor de charismatische Obama, die overal waar
hij komt handen schudt. Hij klaagt dat hij eens drie uur achter elkaar aan het
handen schudden is geweest.
Op 2 januari zegt hij tegen een groep mensen dat het nu moet
gebeuren omdat hij nu nog een gewone Amerikaan is die dezelfde zorgen kende als
zijn landgenoten. Een dag later wint hij de eerste voorverkiezing in Iowa.
De documentairemakers maken een uitstapje naar Honolulu,
Hawaï, waar de zus van Obama woont met haar man. Ze begrijpt dat haar broer het
druk heeft en geen tijd de kerstdagen in Hawaï door te brengen. Barack was een
gewone jongen, zegt zijn oma die hem opvoedde.
Op 4 januari moet Hillary huilen. Door het menselijke
gezicht dat ze toont, wint ze de Democratische voorverkiezing in New Hampshire.
Het zet Obama aan er een schepje bovenop te doen. Geholpen door Jon Favreau
houdt hij een opwekkende profetische speech.
De stemming voor Super Tuesday zit er goed in, al vreest
Axelrod voor te hoog gespannen verwachtingen. A clean sweep for Obama,
zegt de presentator echter ’s avonds op de televisie. Hillary kiest de aanval
met een indringende reclamespot waarin Amerikanen wordt gevraagd op wie ze zich
zouden verlaten als midden in de nacht het Witte Huis een belangrijk telefoontje ontvangt. Ze
wint Ohio. Obama feliciteert haar. Zelf lijdt hij schade door zijn eerdere
relatie met de agressieve dominee Wright. In een openhartige speech in Chicago
verbreedt hij de kwestie tot de rassenkwestie in de Verenigde Staten en
verovert daarmee de harten. Tijdens de Democratische Conventie in Denver schiet
hij vol als hij Martin Luther King ter sprake brengt. Sarah Palin hitst de
mensen tegen hem op. Vlak voor de algemene verkiezingen op 4 november 2008
stromen de tranen over zijn wangen omdat zijn grootmoeder overleden is. Tomorrow
is a defining day in history, zegt hij tot het samengestroomde publiek. Wat
volgt is een enorme ontlading. De documentaire eindigt met This land is your land
van Woody Guthrie.
Hier
een trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten