Filmrecensie: Chéri (2009), Stephen Frears

Over een liefde die als zand tussen de vingers wegstroomt.

We bevinden ons in Parijs aan het einde van de negentiende eeuw, de tijd van de Belle Epoque. Dat is bijna letterlijk te nemen. Overal in de film zindert de zon en bloeien rozen rond de landhuizen waarin rijke prostitueés genieten van hun welbestede leven. Dat was nog wat anders dan de uitgeputte verslaafde mishandelde vrouwen die tegenwoordig hun diensten verlenen, al zullen er tegenwoordig in de escortbranche en in de nachtclubwereld ook dames rondlopen die er, net als de vroegere courtisanes een luxe leven, aan over gehouden hebben.

Lea de Lonvol, een rol gespeeld door Michelle Pfeiffer, is zo’n dame. Ze woont in de stad en bezoekt haar oude collega Charlotte, die ze een roofzuchtige roddeldame noemt en die een negentienjarige, nogal vrouwelijke zoon genaamd Fred Peloux ofwel Chéri heeft. Als Lea zegt dat ze een tijdje naar Normandië gaat, vraagt de rondborstige Charlotte of Lea Chéri, die zij al van kleins af aan kent, kan meenemen om hem te weerhouden van drugsgebruik. Lea’s minnaar is naar Rusland gegaan, dus Lea heeft haar handen vrij. Al meteen ontwikkelt zich een liefdesrelatie, die zelfs zes jaar duurt.

Charlotte wil dan wel eens kleinkinderen en heeft Chéri gekoppeld aan Edmée, de knappe jonge dochter van Marie Laure, een andere courtisane. Lea doet alsof het haar worst is. Ze gedraagt zich in de dagen voor het huwelijk onverschillig tegen Chéri, maar daarna is ze ontroostbaar over het verlies van haar geliefde.

Ze doet tegenover Charlotte dat ze een tijdje de hort op is omdat ze een nieuwe liefde heeft gevonden die ze geheim wil houden. In Biarritz zoekt ze wanhopig naar een man die Chéri kan vervangen, maar dat lukt natuurlijk niet.

Ook Chéri is na zijn huwelijksreis met Edmée naar Italië Lea nog niet vergeten. Hij hoort zijn moeder uit over de verblijfplaats van Lea, maar komt die niet aan de weet. Hij trekt zich terug in een hotel met uitzicht op het appartement van Lea, die in Biarritz hoort van het echec van het huwelijk tussen Chéri en Edmée en op slag teruggaat naar Parijs.

Als Chéri ziet dat de lichten achter de gordijnen in het appartement van Lea schijnen, keert hij verheugd terug naar Edmée, die echter verongelijkt is over de manier waarop Chéri met haar omgaat. Een bezoek van Chéri aan Lea kan niet uitblijven.

De ontknoping van de film waarin Lea en Chéri steeds al om elkaar heen draaien, is buitengewoon sterk en daarmee levert Stephen Frears, die al een lange staat van dienst heeft met My beautiful laundrette (1985), Dangerous Liaisons (1988) of The Queen (2006) om maar een paar films te noemen, weer een kunstwerkje af.   

Enig minpuntje vond ik dat Michelle Pfeiffer eerst erg jong gecast is. Pas later, wellicht ook onder invloed van de teleurstelling over het huwelijk van Chéri, ziet ze er echt ouder uit. 

Naar de roman La Fin de Chéri (1926) van Colette.

Hier de trailer, op zich al een lust voor het oog.