Filmrecensie: Les Poupées Russes (2005), Cédric Klapisch

Dertig jaar oud en nog steeds alleen met je stomme zelf.

Het is een bijzondere periode in een mensenleven, de tijd waarin men op zoek gaat naar een partner om het leven mee te delen. Misschien is het, gezien alle films die daarover gaan, wel het belangrijkste levensfeit. In Les Poupées Russes worstelt de 30-jarige Parijzenaar Xavier Rousseau met het probleem dat niemand hem wil ofwel dat geen geschikte vrouw kan vinden, hoewel er kandidaten genoeg in zijn omgeving aanwezig zijn.

Het verhaal begint als een vervolg op L'Auberge espagnole (2002). Xavier en zijn vrienden zijn in Sint Petersburg aanwezig voor het huwelijk van Wendy's broer William met de Russische ballerina Natacha. Xavier meldt dat hem daar een miraculeuze moment is overkomen en om dat uit te leggen gaat hij een jaar terug in de tijd.

Xavier is een aangepaste vriendelijke jongeman met weinig zelfvertrouwen. Hij ziet zichzelf als een verhalenverteller en werkt als gastschrijver en is ook een televisiescenarist van Passion d’amour en Venice. Hij denkt aan zijn oninteressante buurman als hij liefdesverhalen schrijft. Zijn opdrachtgevers willen een simpele love story zoals in de Bouquetreeks. Klapisch brengt mooi de verschillende variaties in beeld die Xavier in zijn hoofd heeft en die hij allemaal niet goed vindt. Hij trekt de stoute schoenen aan en verleidt de zwarte verkoopster Kassia in een damesmodezaak waar hij een jurk koopt voor zijn ex, Martine, tot een afspraakje. Meteen duiken ze bed in het huis van een vriend, die op vakantie is.

Omdat zijn vriend terug is trekt hij in bij de lesbische Isabelle. Martine voelt zich alleen en overnacht bij hem maar als hij haar, vanwege een afspraak met Kassia, de deur uitwerkt staat Kassia al op de stoep. Zij loopt boos weg en Xavier staat weer met lege handen.

De opdrachtgevers willen dat hij zijn scenario in het Engels vertaalt en gaan ermee accoord dat hij de hulp van Wendy daarbij inschakelt. Net als eerder ziet de kijker hem lekker maf met een fluit in de weer. Xavier is echter meteen van slag als Wendy’s vriend jaloers het huis uitloopt. Terwijl hij een goede (werk)relatie met Wendy opbouwt, krijgt hij bericht dat hij het fotomodel Celia Shelburn in Parijs moet interviewen voor een biografie. Xavier pendelt heen en weer tussen de hoofdsteden en de twee jonge vrouwen. Met zijn ogen kiest hij voor de ongenaakbare Celia, maar die gaat nogal achteloos met haar vriendjes om. Tijdens een lange shot zien we haar, hooggehakt en in een kort rokje, in een straat met ideale afmetingen in Sint Petersburg. Voor Xavier was Celia het equivalent voor die ideale straat, maar hij vraagt zich tegelijk af of hij ooit met haar zou kunnen leven. Wendy is inmiddels boos en wil hem niet meer. Op de bruiloft is Xavier sceptisch over alle beloofde trouw en ontevreden over zichzelf. Dertig jaar oud en nog steeds zijn stomme zelf. Gelukkig loopt het toch nog goed af. De vrouwen van Xavier zijn als Matroesjka’s die uit elkaar gehaald om tenslotte bij de ware uit te komen.

De filmbeelden zijn mooi, net als de vrouwen in de film, maar tegelijk gaat het allemaal niet erg diep. Het komt niet verder dan het spreekwoordelijke Franse geflirt en relatiegedoe.

Hier een recensie in de New York Times, 10 mei 2006.