tag:blogger.com,1999:blog-69530807876590830222024-03-06T21:01:12.084+01:00Allerhande, maar vooral literatuurRein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.comBlogger3695125tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-49845570876833688712018-06-30T08:59:00.002+02:002018-06-30T09:01:08.012+02:00Halfjaarbericht Allerhande maar vooral literatuur 2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://www.wur.nl/upload_mm/1/c/f/01259d01-b794-46fe-a476-b55248246ce1_moeras_groot_24109778_490x330.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="330" data-original-width="490" height="215" src="https://www.wur.nl/upload_mm/1/c/f/01259d01-b794-46fe-a476-b55248246ce1_moeras_groot_24109778_490x330.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Samen uit het moeras</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Aan alles komt een eind. Het einde van het tweede decennium
van de eenentwintigste eeuw nadert en daarmee ook mijn blog. Ik startte dat in
2010 naar aanleiding van een uitspraak van Antony Hegarty, dat deze jaren van
groot belang achtte voor de toekomst van de wereld. Met aandacht keek ik naar de
maatschappelijke ontwikkelingen om zijn uitspraak te testen. Hoewel ik eerder van
plan was nog een jaar door te gaan, vind<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ik het op dit moment wel genoeg. In het zicht van de haven strijk ik de
zeilen. Ik heb idee dat ik mijn punt wel gemaakt heb en dat de rest vooral
herhaling zou zijn. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De wereld maakt moeilijke tijden door en dat zal in een jaar
tijd niet veranderen. Hufters met grote monden hebben steeds meer lak aan de
democratische spelregels en doen alsof de wereld van hen is. Veel tegenspel
krijgen ze niet. Burgers wachten gelaten af en hopen op betere tijden. De
restauratieve tendens is sterker dan gedacht. Het moeras waarin we ons bevinden
lijkt zich voorlopig nog <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ver uit te
strekken. Stukken vaste grond onder onze voeten worden weggeschopt door dwazen
die als een kip zonder kop ook wat menen te moeten roepen en de wanorde alleen
maar vergroten. Wellicht dat alle onrust tot bezinning leidt over de vraag wat
we hier met zijn allen aan het doen zijn. Dat zou misschien nog iets zijn. In
het andere geval ziet de toekomst er somber uit.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Oorzaak van de huidige ellende is de overheersende invloed
van het kapitalisme dat iedereen in toenemende mate in zijn greep heeft. De
neo-liberale tijdgeest, ingezet door Thatcher en Reagan, wil maar niet wijken. We
hebben allemaal onze bijdrage geleverd aan de toestand zoals die nu is en ondervinden
inmiddels de gevolgen. Iedereen heeft boter op het hoofd, maar vooral bestuurders
dienen zich de toestand aan te rekenen. Zeker degenen die zichzelf verrijkt
hebben met gemeenschapsgeld. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Kunst reikt ons een spiegel aan en zet ons, net als het werk
van kritische journalisten, aan het denken. In de afgelopen jaren heb ik
getracht literatuur te beoordelen aan de hand van authenticiteit, voor mij het
criterium van goede literatuur, al is er ook nog de vorm die de inhoud op smaak
brengt. Zonder een aansprekende stijl is het immers moeilijk genieten. Dit
geldt ook voor andere kunstvormen zoals het theater. Pas als het ethische en
het esthetische aspect in elkaar grijpen, kan er een vonk ontstaan, die iets
kan laten ontbranden in het bewustzijn van de lezer. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de indrukwekkende documentaire <i style="mso-bidi-font-style: normal;">I am not your negro</i> (2016) portretteert Raoul Peck de zwarte
activist en schrijver James Baldwin, die zich verzette tegen het racisme in de
Verenigde Staten, een verschijnsel dat de laatste jaren weer toeneemt en
misschien nooit weg is geweest. Baldwin beklaagt zich over de morele apathie
van de witte elite ten opzichte van de zwarte medemens. Zijn klacht kan vandaag
de dag ook worden toegepast op het gebrek aan verantwoordelijkheid ten opzichte
van de aarde. Onze nakomelingen zullen het ons niet in dank afnemen, dat we
kortstondige genoegens laten prevaleren boven de instandhouding van ons
leefmilieu. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Al is de toekomst verontrustend, in hogere mate zelfs dan in
2010 toen ik met dit blog begon, toch valt niet uit te sluiten dat er plotseling
een andere mentaliteit kan ontstaan en een sfeer van samenwerking en
verbondenheid. Elke keer als ik een zwangere vrouw zie, stel ik vast dat de hoop
nog niet verloren is. De onrust kan, geholpen door goede informatie en een
betrokken activisten, een besef teweegbrengen dat het anders kan Samen kunnen we
elkaar uit het moeras trekken. Ik heb gezegd. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="http://reinswart.blogspot.com/2018/04/i-am-not-your-negro-2016-documentaire.html">Hier</a>
mijn verslag van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">I am not your negro</i>.
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:128;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:fixed;
mso-font-signature:1 134676480 16 0 131072 0;}
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:128;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:fixed;
mso-font-signature:1 134676480 16 0 131072 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style></div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-49368355257095602262018-06-30T08:20:00.000+02:002018-06-30T08:20:19.881+02:00Filmrecensie: Truman (2015), Cesc Gay<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:128;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:fixed;
mso-font-signature:1 134676480 16 0 131072 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BZGI3ZjI3ZTgtMmUwMy00YTgzLWIyYzQtMzg3ZWMyMjVlYThmXkEyXkFqcGdeQXVyMzE1ODcwNDc@._V1_UY268_CR3,0,182,268_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="182" src="https://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BZGI3ZjI3ZTgtMmUwMy00YTgzLWIyYzQtMzg3ZWMyMjVlYThmXkEyXkFqcGdeQXVyMzE1ODcwNDc@._V1_UY268_CR3,0,182,268_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Weinig opzienbarend maar sympathiek portret over een
mannenvriendschap</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De Spaanse regisseur Cesc Gay (Barcelona, 1967), wiens naam
voluit Francesc Gay i Puig luidt, maakte met <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Truman</i> een film over de van oorsprong Argentijnse acteur Julián (links op de poster) die
in Madrid woont en vanwege longkanker op zijn laatste benen loopt. Hij krijgt
bezoek van een oude jeugdvriend Tomás die inmiddels in Canada woont. De twee
gaan vier dagen lang door allerlei heuvels en dalen, zoals dat past bij een
afscheid van goede vrienden. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Gay begint met Tomás die afscheid van zijn gezin neemt en de
reis naar Madrid maakt. Hij staat opeens voor de deur bij Julián die nergens
vanaf weet maar zijn oude vriend warm in de armen sluit. De twee hebben een
eerlijke verhouding met elkaar en durven elkaar te waarheid te zeggen, hetgeen meteen
al de nodige spanning veroorzaakt. Vooral Julián vindt het niet gemakkelijk om
anderen de waarheid te zeggen , al is hij daarover wel duidelijk als anderen
hem in een restaurant straal voorbij lopen. Alleen zijn nicht Paula is op de
hoogte van de terminale toestand waarin hij verkeert. Julián maakt het haar
niet gemakkelijker door te kiezen voor een zelfgekozen levenseinde maar
uiteindelijk legt zij zich daarbij neer. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een belangrijk onderwerp is de toekomst van Truman, de oude
hond van Julián, die als een kind voor hem is naast zijn zoon Nicolás die in
Amsterdam studeert. Julián wil hem graag onderbrengen bij andere
hondenliefhebbers en komt in contact met een lesbisch Russisch stel met een zoon
die graag een hond wil. Ze dringen er tijdens het kennismakinggesprek zelfs op
aan om de hond een dag bij hen te laten en willen die dag zelfs nog een keer
verlengen, maar helaas blijken zij toch niet de geschikte pleegouders.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een uitstapje maakt de film met het bezoek van de twee
vrienden aan Nicolás in Amsterdam. Hoewel Tómas zijn vriend bezweert dat hij
eerlijk tegen zijn zoon moet zijn over zijn ziekte, vindt Julián het te
moeilijk om het daar over te hebben. Na een lunch met zijn drukbezette zoon en
zijn Franse vriendin nemen ze afscheid van elkaar waarbij Nicolás zijn vader een
extra knuffel geeft. Eenmaal terug in Madrid hoort Julián dat zijn ex zijn zoon
al op de hoogte gesteld had van zijn toestand, hetgeen natuurlijk schaamte
opwekt. Tomás raadt hem aan zijn zoon te bellen, maar weet aan de andere kant
dat hij in ieder geval spoedig voor een tegenbezoek naar Madrid komt. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dan zijn de vier dagen alweer voorbij en moet Tomás terug
naar Canada. Julián heeft echter nog een verrassing voor hem als ze op de
luchthaven afscheid nemen. Hoewel de film weinig opzienbarend is, is het wel
een sympathiek portret van de vriendschap tussen twee oudere mannen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Javier Cámara en Ricardo Darín spelen de onafscheidelijke
vrienden Tómas en Julián met veel overtuiging. Cámara speelde eerder de rol van
Pepe in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Lucia y sexo</i> (2001), die van
Benigno Martin in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Hable con ella</i>
(2002), Paca in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">La mala education </i>(2004)
en Ricardo in<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> Los girasoles ciegos </i>(2008).
Darín was eerder te zien als Esposito in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">El
secreto de sus ojos </i>(2009) </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=2EwushkxjN0">Hier</a>
de Nederlandse trailer die begint met de mooie gitaarklanken, waarmee de film
omlijst is, <a href="https://reinswart.blogspot.nl/2013/02/filmrecensie-el-secreto-en-sus-ojos.html">hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">El secreto de sus
ojos</i>. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-119092433958830672018-06-30T08:19:00.001+02:002018-06-30T08:19:24.358+02:00Filmrecensie: Up in the air (2009), Jason Reitman<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMTI3MzYxMTA4NF5BMl5BanBnXkFtZTcwMDE4ODg3Mg@@._V1_UX148_CR0,0,148,216_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="216" data-original-width="148" src="https://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMTI3MzYxMTA4NF5BMl5BanBnXkFtZTcwMDE4ODg3Mg@@._V1_UX148_CR0,0,148,216_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Vrijgevochten crisismanager wordt op relationeel gebied getest</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een jaar voordat hij de mooie hoofdrol Jack speelde in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The American</i> van Anton Corbijn, droeg
George Clooney <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Up in the air</i>,
gebaseerd op de gelijknamige roman van Walter Kirn en een film, die ook in figuurlijke zin
veel van een vliegtuigfilm weg heeft. Net als Jack is Ryan Bingham een nogal
eenzame man, maar hij heeft zijn leven geheel in dienst gesteld in het ontslaan van
mensen, hetgeen op zich al een behoorlijk asociaal is. Als crisismanager reist hij de wereld rond en is persoonlijk vooral
geïnteresseerd in het verzamelen van zoveel mogelijk airmiles, in 2018 een onverantwoorde daad ten opzichte van de opwarming van de aarde. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In het begin van de film zien we de vele negatieve reacties
op de zakelijke manier waarop Bingham personeelsleden te verstaan geeft dat ze niet meer
nodig zijn in hun bedrijf. Hij verpakt dat als een nieuwe uitdaging en raadt
hen aan niet te lang te treuren maar meteen het vizier op de toekomst te
richten. Daarnaast geeft hij ook lezingen waarin hij het belang van een lichte
rugzak benadrukt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In Dallas ontmoet hij Alex Goran, een vrouw die ook vaak in
de lucht zit. De twee brengen de nacht met elkaar door en kijken meteen op hun
laptops wanneer ze elkaar weer kunnen treffen. Daarnaast krijgt Bingham van
zijn zus Kara de opdracht om in Las Vegas een foto te maken van bekende plaats
met daarop de afbeelding van haar dochter Julie en haar vriend Jim, die spoedig
met elkaar in het huwelijk zullen treden, geen geld hebben voor een
huwelijksreis en met denkbeeldige foto’s hun huwelijk opsieren. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In Omaha, waar het hoofkantoor van het bedrijf staat waar
Bingham voor werkt, krijgt hij van zijn baas Craig te horen dat hun manier van
werken te duur en is dat dit in de toekomst door middel van videogesprekken zal
gaan. De jonge medewerkster Natalie Keener legt uit hoe een en ander in zijn
werk gaat. Bingham vreest dat zijn vrije leven op het spel komt te staan, heeft
veel kritiek op de presentatie van Natalie en krijgt van Craig gedaan dat
Natalie met hem meegaat om te zien hoe hij zijn werk doet. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Wat volgt zijn nogal flauwe scènes waarin de tegenstelling
tussen de efficiënte Bingham en de onhandige Natalie uitgekauwd wordt. Als de laatste
Alex ontmoet vraagt ze Bingham of hij geen behoefte heeft aan een diepgaander
relatie. Zelf is ze er hevig van overstuur als haar vriendje het uitgemaakt
heeft, met een sms nog wel, waarmee zij als voorstander van digitale
vooruitgang als het ware een koekje van eigen deeg krijgt.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als Craig vindt dat de twee genoeg gedeeld hebben, gaat
Natalie terug naar Omaha, terwijl Bingham nog een foto moet nemen in Las Vegas
en daarna met Alex door gaat naar de bruiloft van zijn nichtje Julie met Jim.
Zijn zus Kara heeft het nodige te stellen op relatiegebied en zit in een
proefscheiding en de hulp van Bingham is nodig om de verhouding tussen Julie en
Jim vlot te trekken, al wordt de angst van Jim om zich te binden wel wat erg
clichématig opgevoerd. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De ervaringen maken echter dat Bingham bij zichzelf te rade
gaat en een diepgaander relatie met Alex wil. Hij komt daarin echter bedrogen
uit en voelt zich daarover zo teleurgesteld dat zelfs het behalen van de
mijlpaal van een miljoen airmiles geen betekenis meer heeft. Hij stuurt de
helft van de airmiles naar Julie en Jim zodat die tenminste nog een
huwelijksreis kunnen maken. Dat de digitale vernieuwing toch niet het gewenste
resultaat heeft, is een doekje voor het bloeden voor Bingham. Terwijl Natalie
heel wat socialer werk is gaan doen, kan hij in ieder geval weer de lucht in. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tijdens de aftiteling horen we het lied <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Up in the air,</i> geschreven door een jongeman die regisseur Jason
vraagt of hij daarin misschien nog interesse heeft.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=rTL1FmvVCuA">Hier</a>
de trailer, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2013/07/filmrecensie-american-2010-anton-corbijn.html">hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The American</i>. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-22459578363460220282018-06-29T07:57:00.002+02:002018-06-29T07:57:43.772+02:00Filmrecensie: Under the skin (2013), Jonathan Glazer<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMTU1MDEwMDg4Nl5BMl5BanBnXkFtZTgwOTk3NTcxMTE@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="182" src="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMTU1MDEwMDg4Nl5BMl5BanBnXkFtZTgwOTk3NTcxMTE@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Mannenlokster uit de ruimte probeert menselijk te worden</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Under the skin</i>
moet niet verward worden met de gelijknamige film van de Britse regisseuse
Carine Adler uit 1997. Daarin gaat het over de manier waarop twee zussen, Rose
en Iris omgaan met de dood van hun moeder. De eveneens Britse regisseur
Jonathan Glazer (Londen, 1965) verbeeldde met zijn film een intrigerend bezoek
van een buitenaards wezen aan onze planeet. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De film opent met futuristische beelden van een tocht vanuit
de ruimte waarin het wezen ook meteen de Engelse taal leert. Vervolgens zien we
haar in een bestelwagen over de Schotse wegen naderbij komen. Het wezen heeft
hulp van een motorrijder die een vrouwelijk slachtoffer ophaalt en in achterin
de wagen tilt, waarop het wezen haar meeneemt naar haar nogal duistere
verblijfplaats en zich in de kleren van de jonge vrouw hult. Terwijl ze de
jonge vrouw nog eens bekijkt ontdekt ze een vliegje op haar onderlichaam en
staart daar vol verwondering naar. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Glazer legt in de film niets uit maar laat de beelden voor
zichzelf spreken. De toeschouwer dient zelf actief mee te werken om de beelden
te interpreteren, hetgeen niet zo gemakkelijk is. Het is bijvoorbeeld de vraag
waarom het wezen in haar auto mannen wil oppikken. Wordt ze daartoe gestuurd en
wat gebeurt er precies met de mannen die ze verleidt?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Voordat we daar een tipje van de sluier van opvangen zien we
dat het wezen, gespeeld door Scarlett Johansson, zich in een bontjas steekt en
haar lippen met lipstick extra aanzet. Ze rijdt door Glasgow en doet het
voorkomen dat ze de weg kwijt is. Ze nodigt de mannen die haar de weg wijzen,
uit een stukje met haar mee te rijden en brengt ze in haar duistere woning,
waar ze heel verleidelijk de mannen voorgaat die echter in hun opwinding niet
zien dat ze langzamerhand in een donkere vloeistof ten onder gaan. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als ze twee mannen als vliegen in haar web heeft gevangen
zien we dat deze verschrompelen en door het riool weggespoeld worden, maar de
betekenis daarvan wordt niet duidelijk. Een van de meest aangrijpende scènes
speelt zich af aan de kust waarin een Tsjechische kampeerder een docent redt
die te ver in zee gegaan was omdat hij zijn vrouw of kind wilde redden. Op het
moment dat de Tsjech hem levend aan de vloedlijn heeft gekregen gaat de docent
opnieuw terug. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Er treedt een wending op als het wezen een man met een
mismaakt gezicht een lift aanbiedt. De nog tamelijk jonge man is een paria die
nog nooit een vrouw gehad heeft en zich met enige aarzeling laat verleiden. Ook
hij komt in de zwarte olie terecht maar weet daaruit op een of andere manier,
die mij ontgaan is, te ontsnappen. De motorrijder brengt hem echter met veel
geweld terug. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In dezelfde tijd ontsnapt het wezen zelf ook hetgeen tot een
gevoelsmatig contact leidt met een aardige man. De eerste seksuele ervaring
maakt haar aan het schrikken en ze bekijkt zichzelf met een schemerlamp. Daarop
vlucht ze het bos in waar ze een vrachtwagenchauffeur tegen komt die eerst nog
aardig tegen haar is, maar wat later zijn zinnen op haar gezet heeft., Hij
overweldigt haar, maar schrikt van de zwarte huid die onder haar blanke huid
zichtbaar wordt. </div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Under the skin</i> is
een bewerking van het gelijknamige boek van Michel Faber</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=NoSWbyvdhHw">Hier</a>
de trailer. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-84589847698692762442018-06-29T07:56:00.001+02:002018-06-29T07:56:43.347+02:00Filmrecensie: Reality (2012), Matteo Garrone<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMjA0MTU4OTc2OV5BMl5BanBnXkFtZTcwNDU5NzQwOQ@@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="182" src="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMjA0MTU4OTc2OV5BMl5BanBnXkFtZTcwNDU5NzQwOQ@@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Visverkoper levert zich uit aan illusies</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zo schokkend als <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Gomorra
</i>(2008) van de Italiaanse regisseur Matteo Garrone (Rome, 1968) begint zijn
volgende film <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Reality </i>niet.
Integendeel, we worden verrast door een kleurig beeld van een koets met daarin
een bruidspaar dat naar een luxueuze uitgaansgelegenheid gaat om daar hun
huwelijk in te wijden. Op het feest is ook Luciano aanwezig die zoals vaker op
partijen een oud vrouwtje speelt. Hij hoort echter dat dit niet gepast is en gaat
vervolgens als uitbundige Napolitaanse volksvrouw. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In die hoedanigheid ontmoet hij Enzo die beroemd geworden is
door zijn deelname aan de realityserie Big Brother ofwel Le grande fratello in
het Italiaans. Luciano, die in het gewone leven vis verkoopt en daarnaast
robots verhuurt voor zijn vrouw Maria, voelt zich wel aangetrokken tot deelname
aan het programma en als zijn drie kinderen daarop aandringen trekt hij Enzo
aan zijn jasje om te zeggen dat hij auditie wil doen.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hij wordt inderdaad uitgenodigd om daartoe naar Rome te
komen en is daar volgens eigen zeggen de held van de dag, maar eenmaal terug in
Napels heeft hij het idee dat hij in de gaten gehouden wordt, onder andere door
twee vrouwen uit Rome die vis bij hem komen kopen. Hij polst zijn maat Michele
daarover en is nijdig als hij een dag later een bedelaar afscheept terwijl hij
ziet dat verderop een controleur daarover een aantekening maakt.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De familie is verdeeld over de deelname van Luciano aan het
programma en Maria vreest dat de verhuur van de robots daarmee verklikt wordt,
maar Luciano ziet dollartekens en houdt vol. Hij besluit zelfs zijn viskraam te
verkopen om een betere indruk te maken. Om zijn goede bedoelingen nog meer
kracht bij te zetten, deelt hij hun huisraad uit aan arme mensen, maar dat
wordt Maria toch te gortig en met haar kinderen vertrekt ze uit het huis.
Luciano die niets hoort van de organisatie zakt daarop weg in een depressie. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De familie wil graag dat Maria zich weer met Luciano
verzoent en dat gebeurt ook, maar dat neemt niet weg dat Maria zich toch veel
zorgen maakt. Michele schakelt daarop een priester in die een bevlogen preek
houdt over het verschil tussen schijn en werkelijkheid. Dat lijkt te helpen,
maar tijdens een processie blijkt Luciano toch opeens verdwenen.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Fraai is een scène waarin Luciano samen met zijn maat
Michele in de kerk gaat kijken of een vrouw die haar robot niet wil teruggeven
in de dienst aanwezig is. Dat klopt het geval. Ze schuiven aan in de kerkbank
en proberen haar te overtuigen mee te gaan naar haar huis om haar onschuld te
bewijzen. Ook fraai is de rol van Enzo die zich als een gearriveerde acteur
beschouwt, nergens tijd voor heeft maar iedereen wel op het hart drukt om toch
vooral de eigen dromen waar te maken en daarna met een helikopter naar een
volgende festiviteit vliegt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Net zoals we in het begin van de film op Napels inzoomden,
zoomt Garrone op het eind weer uit. Het is daarmee alsof we in een sprookje
verkeerd hebben en weer terug zijn tot de orde van de dag. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Reality </i>geeft daarmee op kunstige manier aan hoe de mens zichzelf
een loer draait daar mee te gaan met illusies. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=lmSklIYJ2rM">Hier</a>
de trailer, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2013/06/filmrecensie-gomorra-2008-matteo-garrone.html">hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Gomorra</i></div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-58248808384553220372018-06-29T07:55:00.000+02:002018-06-29T07:55:48.627+02:00Filmrecensie: Tyrannosaur (2011), Paddy Considine <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMjIwNzAxMDgxM15BMl5BanBnXkFtZTcwODM5NzU4NQ@@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="182" src="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMjIwNzAxMDgxM15BMl5BanBnXkFtZTcwODM5NzU4NQ@@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Sterk portret van het leven in een troosteloze Engelse
buitenwijk</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De debuutfilm van de Engelse acteur Paddy Considine (1974)
mag er wezen. Het verhaal over de eenzame en driftige Joseph, die in een
buitenwijk van Leeds woont. Na het overlijden van zijn vrouw, die hij vanwege haar zwaarte de bijnaam
tyrannosaur gaf, is hii in de versukkeling geraakt. Considine geeft de positie van
vijftigers die aan de verkeerde kant van de streep zijn beland, goed weer. Het beeld van
de werkloze Joseph die steun zoekt bij de gehuwde, maar eveneens eenzame Hannah
(Olivia Colman), eigenaresse van een kringloopwinkel, is zeer overtuigend,
vooral door het geweldige acteerwerk van Peter Mullan als Joseph en het
scenario van Considine zelf. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het karakter van Joseph is meteen duidelijk als we beelden
van hem zien terwijl hij een honkbalknuppel tegen zijn hoofd tikt, afgewisseld
met een scheldkanonnade tegen personen die in de kroeg zitten waar hij net uit
vandaan gelopen is. Hij is zo nijdig dat hij zelfs zijn hond een rotschop geeft
waaraan die overlijdt. Hij bedreigt een ambtenaar van de sociale dienst en
belooft dat hij, nadat hij zijn geld gekregen heeft, niet terug zal komen, maar
gooit daarna wel de ruit in. Hij heeft een hekel aan Pakistaanse jongens die in
de kroeg biljarten en daarbij grove taal gebruiken en grijpt een van hen bij de
keel waardoor er later weer wraak op hem wordt genomen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dan is als hij al een keer bij Hannah in haar
kringloopwinkel langs is geweest. Bij haar ervaart hij enige troost in zijn
moeilijke bestaan, al moet hij van haar christendom weinig hebben. Na het
incident met de paki’s klopt hij opnieuw bij haar aan met de drogreden dat hij
van zijn fiets gevallen is. In plaats haar liefde te accepteren breekt hij de
gemoedelijke Hannah af door commentaar op haar middleclass afkomst en het feit
dat ze kinderloos is. Hannah voelt zich zwaar gekrenkt door de opmerkingen van
Joseph en reageert dat weer af op haar man James die zin heeft in seks. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Na een bezoek aan zijn terminaal zieke vriend Jack, betuigt
Joseph tegen Hannah zijn spijt. Zij gaat met hem naar het café wat weer tot
wantrouwen van James leidt. Joseph sloopt het schuurtje waar zijn hond altijd
sliep omdat zijn vrouw die niet binnen wilde hebben en krijgt commentaar van
zijn sympathieke overbuurjongetje Sam dat hoort dat de hond overreden. Minder
sympathie krijgt hij van Bod, de vriend van Sam’s moeder, die een gevaarlijke
bulldog heeft en bezwaar maakt tegen het lawaai dat Joseph met zijn moker
produceert. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In deze laatste scène is de spanning, net als elders in de
film, duidelijk voelbaar. Joseph geeft de bulldog nog net geen mokerslag maar
veel scheelt het niet, want Joseph weet van zichzelf dat hij geen gutmensch is.
Hij gaat na de dood van Jack opnieuw naar Hannah voor een begrafenispak. Hij
ziet dat ze een blauw oog heeft, zogenaamd veroorzaakt door een val van de
trap, en ontmoet daar ook de man van Hannah die meteen zijn wantrouwen
bevestigd ziet. De verhouding tussen Hannah en James komt in een zware crisis,
waarbij het voor de hand ligt dat Joseph diens plaats inneemt. Harmonieus
verloopt dat echter niet. In een brief aan Hannah vat Joseph de gebeurtenissen
van het laatste jaar samen, waarna hij in een net pak op bezoek gaat in de
gevangenis, hetgeen tot een fraaie ontknoping leidt die wordt voorgezet in het
prachtig lied <i style="mso-bidi-font-style: normal;">We were wasted</i> van The
leisure society. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=KF2c7RDGt7c">Hier</a>
de Nederlandse trailer,<a href="https://www.youtube.com/watch?v=64bEtVqQW54">
hier</a> een link naar <i style="mso-bidi-font-style: normal;">We were wasted</i>.
</div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-78284394410865485082018-06-28T08:54:00.001+02:002018-06-28T08:54:32.929+02:00Filmrecensie: Joy (2010), Mijke de Jong<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://static1.persgroep.net/parool/image/67635271-3ce3-4e07-af11-0d39770a227a?width=300" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="430" data-original-width="300" height="320" src="https://static1.persgroep.net/parool/image/67635271-3ce3-4e07-af11-0d39770a227a?width=300" width="223" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Achttienjarige wanhopig op zoek naar haar moeder</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Filmregisseur Mijke de Jong is bekend van de registraties
als <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Broos </i>(1997), <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Brozer</i> (2014) en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Fiftyfifty </i>(2015), maar ook van haar trilogie over zoekende
meisjes, waarvan<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> Joy</i> de afsluiting is.
Daartussendoor maakte ze ook nog de film<i style="mso-bidi-font-style: normal;">
Tussenstand</i> (2007), waarin gescheiden ouders te kampen hebben met hun
onaanspreekbare zoon Isaac. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Joy</i> kent veel
vaart en begint met een aangrijpende scène waarin de moeder haar kind in een
boodschappentas legt, met haar de deur uitgaat en haar ten vondeling legt. Een
gebeurtenis die meteen verklaart waarom de achttienjarige Joy zo met zichzelf
overhoop ligt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dat is meteen al zichtbaar in de keuken waar ze haar werk
doet. Ze heeft nauwelijks oog voor haar bezigheden en verricht ze op een
automatische manier. Datzelfde geldt voor het vrijen met haar Servische
vriendje Moumou. Ongeduld leidt haar weg. Dat blijkt ook als ze naar het bureau
gaat dat haar helpt om haar moeder te vinden. Ze dwingt het eerste adres af dat
men van haar moeder kent en neemt regelmatig een kijkje bij en in het
nieuwbouwhuis, maar durft een confrontatie met Sanne en haar dochter Imme niet
aan. De angst om opnieuw in de steek gelaten te worden is te groot. Ze vertelt
er wel over tegen haar zwangere hartsvriendin Denise, die nog in de instelling
verblijft waaruit zij is weggestuurd en, zoals we zien, ook niet meer welkom is.
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Toch is Joy wel van goede wil. Dat blijkt uit het feit dat
ze met Denise, die niet zo’n hele goede verhouding heeft met John, de vader van
haar kind, meegaat naar zwangerschapsgymnastiek. Ze is ook benieuwd naar de
relatie die de ouders van Moumou met elkaar hebben. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Spannend zijn de fragmenten waarin Joy Sanne en haar dochter
in de stad volgt. De kijker vraagt zich af wanneer zij naar voren zal stappen
om zich bekend te maken. Ze voelt al nattigheid als ze in het huis van Sanne op
het antwoordapparaat hoort dat ze niet dezelfde naam als zijzelf hebben, maar
Denise probeert haar gerust te stellen. Als ze naar de bibliotheek gaat, waar
Sanne werkt, om zich in te schrijven als lid, is ze overstuur dat Sanne geen
lichtje opgaat bij haar naam en geboortedatum. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Na een oproep van het bureau om langs te komen omdat haar
moeder haar wel een keer wil ontmoeten, wordt ze geconfronteerd met de
werkelijkheid en is ze de wanhoop nabij, maar de geboorte van het kind van
Denise en de aandacht die ze krijgt van de hechte Servische familie van Moumou
houden haar op de been. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Samira Maas speelt de moeilijke hoofdrol met verve. Haar
roep om liefde gaat gepaard met de angst om zich te binden, hetgeen in de loop
van de tijd zal moeten slijten. Scenariste Helena van der Meulen schreef onder
andere de scenario’s van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Hemel </i>en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zurich </i>van en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Bluebird </i>(2004), het eerste deel van de trilogie over waarvan <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Joy </i>de afsluiting is. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=HxKVUZqfOSM">Hier</a>
de trailer, die begint met het babygehuil van Joy, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2013/12/filmrecensie-tussenstand-2007-mijke-de.html">hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Tussenstand</i>. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-56186405259838247812018-06-28T08:53:00.001+02:002018-06-28T08:53:09.562+02:00Filmrecensie: Next to her (2014), Asaf Korman<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMTA3NjQzMzcwMDBeQTJeQWpwZ15BbWU4MDU4ODQxMTMx._V1_UY268_CR3,0,182,268_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="182" src="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMTA3NjQzMzcwMDBeQTJeQWpwZ15BbWU4MDU4ODQxMTMx._V1_UY268_CR3,0,182,268_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Loyaliteit ten opzichte van geretardeerde zus stelt
liefdesrelatie op de proef</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De Israëlische regisseur Asaf Korman (1982) leverde met de
film <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Next to her</i> een prachtig werk
af, dat de prioriteit van menselijke waarden als liefde, opoffering en
verzorging tot onderwerp heeft. Hoofdpersoon is Chelli, een conciërge op een
middelbare school, die de verzorging van haar geestelijk achtergebleven zusje
Gabby op zich heeft genomen en daar de nodige moeite mee heeft. De loyaliteit
van Chelli ten opzichte van Gabbi maakt het samenwonen met Zohar, de zeven jaar
oudere gymnastiekleraar op haar school, lastig. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de eerste filmbeelden zien we dat de 27-jarige Chelli de
poort open doet voor leerlingen die naar huis willen. Zelf moet ze ook snel
naar huis om haar 24 jarige zusje Gabby eten te geven en uit te laten. Ze staat
onder druk van sociaal werkster Shifra, die wil dat Gabby naar een
opvangcentrum gaat en dat is voorstelbaar want Gabby bonkt met haar hoofd tegen
de grond uit onvrede met haar eenzame bestaan. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als de moeder van de zusjes langskomt en Gabby haar een
bloedneus slaat is de maat vol en gaat Chelli met Gabby naar een dagcentrum,
waar Svetlana ofwel Sveta de scepter zwaait. Sveta neemt Gabby graag op en wint
haar vertrouwen zoals blijkt omdat Gabby vaak haar naam mompelt.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zohar heeft een oogje op Chelli en neemt haar mee naar zijn
kamer in zijn ouderlijk huis na een feestje waar Chelli door haar eigen
laconieke gedrag niet toegelaten werd. Op de kamer begint ze vanuit frustratie
daarover de vriendelijke 34 jarige leraar meteen op een onstuimige manier te
verleiden en daarna gaat ze snel weer naar Gabby. Dat ze moeite heeft met haar
verzorgende rol blijkt als ze, in bad met haar zusje, haar hoofd met haar voet
onder water probeert te houden. Wat als een spelletje begon, loopt bijna slecht
af. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De wilde vrijpartij met Zohar vraagt om een vervolg, bij
Chelli en zeker bij Zohar die wel eens bij zijn moeder weg wil. Zohar maakt
kennis met Gabby en is meteen op haar gesteld, al vindt hij het moeilijk in de
ochtend zijn tanden te poetsen met de borstel die die de zusjes, als bewijs van
hun onafscheidelijkheid, samen gebruiken. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hij trekt in bij de zusjes, slaapt zolang in de kamer van
Chelli die altijd in de woonkamer naast Gabby op de sofa ligt en gaat ook vaak
naar buiten met Gabby, onder andere naar de ballenbak. Chelli kan natuurlijk
niet om haar verlangen heen om ook samen te zijn met Zohar en dat leidt tot
complicaties die ik niet zal bespreken om het fraaie einde van de film niet weg
te geven. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het verhaal is geschreven door Liron Ben-Shlush die de
echtgenote is van de regisseur. Ze speelt haar rol met verve en dat gaat ook
zeker op voor Dana Ivgy als de geretardeerde Gabby. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=38ilLh4IBHI">Hier</a>
de trailer. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-36722017661231221452018-06-27T08:19:00.000+02:002018-06-27T08:19:26.805+02:00Grizzly man (2005), documentaire van Werner Herzog<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BODc3NTAxMTY1MV5BMl5BanBnXkFtZTcwOTE4NjUzMw@@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="182" src="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BODc3NTAxMTY1MV5BMl5BanBnXkFtZTcwOTE4NjUzMw@@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Een beer is geen mens en een mens kan geen beer worden</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Grizzly man</i> is een
fascinerende documentaire die de Duitse regisseur Werner Herzog (München, 1942)
maakte over Timothy Treadwell (1957-2003). Deze Amerikaan zocht gedurende dertien
seizoenen contact met de grizzly beren in een nationaal park in Alaska, maar
moest dat met de dood bekopen. Ook Amie Huguenard, die de laatste jaren met hem
mee was, overleefde het avontuur niet. Treadwell liet wel honderd uur film na
die hij in de laatste vijf zomers maakte, al kwam Amie daar nauwelijks op voor.
Het was vooral het project van Treadwell. Herzog toont fragmenten daaruit die
een bijzonder licht werpen op de vossen- en berenvriend en praat ook met
betrokkenen, zoals een lijkschouwer, een medewerkster en een vriendin en in
breder verband met een bioloog, die nuchter constateert de beer geen mens is en
dat de mens omgekeerd ook geen beer kan worden, hoe graag hij ook zou willen.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In 2003 worden de lijken van Treadwell en Amie gevonden door
een piloot van een watervliegtuig dat hen op zou komen halen. Omdat zij niet
reageerden op zijn roepen ging hij kijken en zag tussen de struiken de
ribbenkast van een man. Hij ging zo snel mogelijk terug naar zijn vliegtuig,
net op tijd om een beer te ontlopen en probeerde, door over de plek des onheils
te vliegen, te verhinderen dat de beer zich verder te goed zou doen aan het
lijk. Dat was echter niet besteed aan de hongerige beer, die juist harder ging
eten. De piloot riep de hulp van parkwachters in, die de beer dood schoten. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dat was iets dat tegen de zin van Treadwell zou zijn
geweest, zegt de piloot. Hij zou zoiets nooit doen. Hij had zelfs geen geweer
bij zich, zo geloofde hij in de mogelijkheid om een goed contact met de
grizzlyberen op te bouwen. In de filmbeelden die hij maakte zijn daarvan vele
staaltjes te zien. Treadwell zegt daarin dat hij vooral geen angst moet tonen
en door een combinatie van strengheid en liefde zowel grenzen stellen als de
beesten het gevoel moet geven dat zij bij hem in goede handen zijn. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Jewel Palovak was een vriendin en medewerkster van de
stichting Grizzly people die Treadwell in het leven had geroepen om krijgt het
horloge dat Treadwell droeg en dat tot haar verbazing nog steeds loopt. Ze wil
de geluidsband die bestaat van de tweevoudige moord niet terug horen. Later
strooit zij met een andere vriendin de as van Treadwell uit over de vlakte in
de buurt van waar hij stierf. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Volgens Herzog probeerde Treadwell in de films zijn eigen
ziel te verkennen. Om meer over hem te weten te komen gaat hij naar diens
ouders in Florida die vertellen dat Tim al kind al graag met teddyberen
speelde, dol op dieren was en door een rugblessure een beurs kwijt raakte.
Nadat hij vervolgens een begeerde rol in een televisieserie niet kreeg, raakte
hij aan lager wal. Hij werd gekweld door stemmingswisselingen, trok hij zijn
terug uit de mensenwereld en probeerde het bij de beren, die ook slecht
behandeld werden. In de film is te zien dat hij nogal paranoia is ten opzichte
van stropers die het op hem gemunt zouden hebben. Op het eind verwenst hij de
hele beschaafde wereld met parkwachten en al.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Herzog meldt nog dat Treadwell aan het eind van de laatste
zomer ruzie kreeg met de luchtvaartmaatschappij over de geldigheidsduur van
zijn ticket en dat hij daardoor met Amie terug ging naar het gebied waar hij
verbleef. Daar liepen inmiddels andere beren uit het noorden rond met honger en
minder ontzag voor mensen. In de laatste opname, enkele uren voor zijn dood,
aarzelt hij ook om deze te beëindigen. Herzog zegt dat we in ieder geval nog de
filmbeelden hebben, die ons veel vertellen over onszelf, waarmee hij mogelijk
op onze houding tegenover dieren doelt. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=gWycuaWJFCM">Hier</a>
de trailer. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-22040331175745037502018-06-27T08:17:00.001+02:002018-06-27T08:17:49.715+02:00Filmrecensie: Monte Carlo (2001), Norbert ter Hall<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BODVmMzlmMWUtMDU3Ny00Y2M0LWIzODktODFjOWQwOWQ2OTJmXkEyXkFqcGdeQXVyMzExODEzNDA@._V1_UY268_CR3,0,182,268_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="182" src="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BODVmMzlmMWUtMDU3Ny00Y2M0LWIzODktODFjOWQwOWQ2OTJmXkEyXkFqcGdeQXVyMzExODEzNDA@._V1_UY268_CR3,0,182,268_AL_.jpg" /></a></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Jonge chauffeur en oudere welgestelde mevrouw samen op reis</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Filmregisseur Norbert ter Hall (Gorichem, 1966) is bekend
van verschillende televisieseries en televisiebewerkingen van optredens van
cabaretier Theo Maassen. Hij debuteerde in 2001 op filmgebied met <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Monte Carlo</i>, een Nederlandse roadmovie
waarin een welgestelde, maar zieke dame samen met een jonge chauffeur naar
Monte Carlo gaat om daar geld van de familierekening te halen, maar vooral een
romance te herdenken met een knappe Fransman. Vanwege haar ziekte zal het de
laatste keer zijn dat ze deze reis kan maken en daarom heeft ze alles tot in de
puntjes voorbereid. Ze heeft echter geen invloed op de jonge Surinamer die zijn
eigen ideeën over zo’n reis heeft, waardoor de conflicten tussen de twee vaker
dan eens voor veel onrust zorgen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Harald, de zoon van de welgestelde dame, kan haar helaas
niet rijden maar treft een monteur in de garage waar hij de oude Mercedes naar
toe heeft gebracht voor een onderhoudsbeurt, die dat wel zou kunnen. Zijn naam
is Danny en hij is niet op zijn achterhoofd gevallen. Hij zegt nog niet meteen
ja tegen de dame die nogal schreeuwerig en bazig vanuit haar ziekbed regeert.
Het geld dat hij kan krijgen als hij zijn taak volbracht heeft lokt hem wel en
daarom brengt hij zijn kat voor een week bij zijn buurvrouw. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De reis gaat niet over rozen. Madame wil dat hij de route
volgt die zij op de kaart heeft ingetekend en verbiedt hem te roken in de auto.
Danny op zijn beurt als hij bij de grens merkt dat het paspoort van zijn
passagiere al twintig jaar verlopen is. Omdat ze echter allemaal binnenwegen
nemen is de kans op ontdekking daarvan niet groot. Danny op zijn beurt heeft
weer geen rijbewijs, ontdekt mevrouw nadat hij zich nogal roekeloos in het
verkeer bewoog en daarmee staan de twee quitte. Zo zijn en blijven ze erg
gewaagd aan elkaar. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het pistool dat Danny in zijn plastic tas draagt vormt onderwerp
van een langdurig meningsverschil tussen de twee tot madame het wapen op een
dag uit het raam werpt. Verschillende keren wil Danny er de brui aan geven,
maar steeds haalt madame hem weer terug. Door alle conflicten heen ontstaan
zelfs een nauwere band tussen de twee, waardoor Danny mevrouw mag aanspreken
met Constance. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zoals in de lijn van de verwachting ligt in een roadmovie,
komt er een achtervolging in voor door de politie, eerst al omdat ze te hard
reden, maar de tweede keer omdat ze weg zijn gereden uit een hotel zonder te
betalen. Lefgozer Danny weet de auto snel in een zijweg te sturen waardoor de
twee aan de aandacht van de twee gendarmes ontsnappen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het verhaal komt van Robert Alberdingk Thijm, de
achterkleinzoon van de man die verschool achter het pseudoniem Lodewijk Van
Deyssel. Helaas is zijn tekst niet heel sterk en zijn de situaties, waaronder
die met een stel jonge Engelse liftsters of een wijnproeverij erg voorspelbaar. Een viertal Franse liedjes moet zorgen voor meer sfeer. De rollen van Danny en Constance worden fraai ingevuld door de acteurs John
Wijdenbosch en Kitty Courbois (1937-2017), die acht jaar later in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Amsterdam,</i> de debuutfilm van Ivo ten
Hove speelde, maar meer ervan maken dat ze opgedragen kregen, konden ze ook
niet. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://reinswart.blogspot.nl/2011/12/filmrecensie-amsterdam-2009-ivo-ten.html">Hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Amsterdam</i>. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-9635191737946976462018-06-26T08:08:00.000+02:002018-06-26T08:08:06.047+02:00In pursuit of silence (2015), documentaire van Patrick Shen <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.amstelfilm.nl/download/?id=17681175&download=1" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.amstelfilm.nl/download/?id=17681175&download=1" data-original-height="450" data-original-width="800" height="180" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Stilte is een menselijke basisbehoefte die sterk onderschat
wordt</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het werk van de Amerikaanse documentairemaker Patrick Shen,
bekend van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Flight from death: the quest
for immortality</i> (2003), <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The
philsopher kings</i> (2009) en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">La source</i>
(2012), heeft een sterke maatschappelijke inslag. Dat blijkt ook weer in de
documentaire <i style="mso-bidi-font-style: normal;">In pursuit of silence</i>.
Shen reist de hele wereld door en maakt duidelijk dat de waarde van de stilte
in onze gehaaste en luidruchtige maatschappij veel te weinig erkend wordt met
alle nadelige gevolgen vandien voor de gezondheid van de moderne mens. De WHO
heeft vastgesteld dat geluidshinder de grootste vervuiler is na luchtvervuiling.
De stellingname van Shen is een tegenwicht tegen alle overspannen ideeën over
de digitalisering van de maatschappij. Daarbij wordt vaak vergeten dat de mens
vooral een zintuiglijk wezen is en dat het benadrukken van het verstand leidt
tot een vermindering van diens individualiteit en kritische vermogen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Shen laat ons, om te wennen aan de stilte, lange shots zien
van een groene akker (zie foto), de zee, water en vervolgens een
benzinestation. Daarmee komt hij al dichtbij de menselijke invloed op de
natuur. Deze wordt verder weergegeven met beelden van een ruïnewoning, een
groep mensen die op een heuvel aan het vliegeren is en een herdenking waarbij
een minuut stilte in acht wordt genomen. Daarna raast het geluid van een
autosnelweg en een opstijgend vliegtuig door ons heen. Later zien we ook nog
een soort geluidsvervuiling op de Amerikaanse televisie, die ervan uitgaat dat
het uiten van een mening het hoogste goed is. Velen kunnen al niet meer tegen
stilte en hebben afleiding nodig om de waarheid omtrent henzelf te vergeten. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Greg Hindi, die in stilte een voetreis door de Verenigde
Staten maakt, heeft afstand genomen van de opgefokte manier van leven en geen
enkele behoefte meer aan afleiding die door de westerse media en
reclame-uitingen over ons wordt uitgestort. Door het zijn in stilte ervaart hij
dat we veel meer met elkaar verbonden zijn. Hij kan niet precies omschrijven
wat het belang van zijn tocht is, maar denkt wat dat introspectie van belang is
om zichzelf en de maatschappij te begrijpen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hij is een van de weinigen die de waarde van de stilte, die
in de documentaire door sociale wetenschappers en schrijvers uiteengezet wordt,
in praktijk brengt en met Shen communiceert door middel van een geschreven
tekst uit zijn notitieblok. De theoretici maken duidelijk dat de stilte
cruciaal is voor de mens, dat die vroeger nodig was om te overleven en dat men
daarmee uiteindelijk ook om in contact met god komt. Shen laat dan ook
verschillende monniken zien die de weg van stilte gaan. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In Japan heeft men altijd al meer besef van het belang van
stilte gehad. Shen filmt een boeddhist in een tempel die zegt dat men de stilte
deel van zichzelf moet laten worden. Tijdens een theeceremonie leidt de stilte
tot vrede. Shen filmt ook in natuurparken in de Verenigde Staten en geeft
daarbij aan hoeveel decibel aan geluid daar gemeten wordt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
John Cage, die in 2012 in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">John Cage – journeys in sound</i> geportretteerd werd door Allan Miller
en Paul Smaczny, vertelt over openbaringen die hem aanzetten tot het
experimenteren met geluid. In een echoloze ruimte hoorde hij het hoge geluid
van zijn hersenen en het lagere van zijn bloedsomloop, waarop hij concludeerde
dat wij als mens dezelfde achtergrond delen. Zijn kunst is bedoeld om de
werking van de natuur na te bootsen. Zijn stille werk <i style="mso-bidi-font-style: normal;">4’33</i> werd in 1952 woedend ontvangen maar later kon hij op meer
begrip rekenen. Stilte is volgens Cage ook geluid dat we moeten leren verstaan,
waarna Shen ons terugvoert naar het eerste beeld van de groene akker. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=uJZuatjK3Do">Hier</a>
de trailer, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2014/11/john-cage-journeys-in-sound-2012.html">hier</a>
mijn bespreking van de documentaire <i style="mso-bidi-font-style: normal;">John
Cage – journeys in sound</i>. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-24597722631394108032018-06-26T08:06:00.001+02:002018-06-26T08:06:36.130+02:00Filmrecensie: A weekend in Paris (2013), Roger Michell<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://www.filmtotaal.nl/images/original/486742f.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="397" data-original-width="596" height="213" src="https://www.filmtotaal.nl/images/original/486742f.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Echtpaar in een midlifecrisis vindt in Parijs elkaar weer
terug</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De samenwerking tussen de Britse toneelschrijver
Hanif Kureishi, zoon van een Pakistaanse vader en de van oorsprong Zuid-Afrikaanse regisseur Roger Mitchell
(1956) leverde in 2006 de prachtfilm <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Venus
</i>op, ook door het spel van Peter O’Toole. Het vervolg <i style="mso-bidi-font-style: normal;">A weekend in Paris</i> is daarvan maar krijgt echter flauwe
afspiegeling. Dat komt door de karikaturale wijze waarop de personen en vooral
Meg, de partner van Nick Burrows, wordt uitgebeeld. Deze twee Engelsen uit
Birmingham gaan vanwege hun dertigjarige verbintenis terug naar Parijs waar ze
ooit op huwelijksreis gingen, maar inmiddels hebben ze teveel onvrede in zich
om daar een succes van te maken. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dat de onderlinge verhouding tussen biologielerares Meg en
docent in de filosofie Nick niet zo goed is, blijkt al in de trein naar hun
bestemming. Meg doet onaardig tegen Nick, die besluit maar een tijdje in de
restauratiewagen te gaan zitten. Ook het hotel is niet meer wat het geweest is.
Meg walgt meteen al van de beige kleur van de kamer en zit al in een taxi
terwijl Nick nog in onderhandeling is met de receptionist van het hotel. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de taxi strooit Meg kwistig met de euro biljetten die
Nick op zak had en ook in het luxe hotel waar ze een luxe suite met uitzicht op
de Eiffeltoren betrekken, waar Tony Blair ooit geslapen heeft, is ze uitgelaten,
tot het manische aan toe. Nick moet het vaak bezuren ook op seksueel gebied.
Meg houdt hem daarmee kort, wetende dat hij afhankelijk van haar is, waardoor hij
zijn frustraties van zijn af laat glijden met harde muziek van Bob Dylan, drank
en het maken van een fotocollage. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Af en toe kan Meg toch nog wel genieten, vooral van het
Franse eten. Een telefoongesprek met een hun twee zoons, die met vrouw en kind
bij hen wil intrekken vanwege ratten in zijn huis, maakt de sfeer er niet beter
op. De schappelijke Nick is veel meegaander dan de nukkige Meg, al heeft hij
het niet gemakkelijk met het feit dat hij met vervroegd pensioen wordt gestuurd
na een vervelende opmerking tegen een zwarte studente. Hij zou wel een boek
willen schrijven, terwijl Meg het bestaan van biologielerares beu is en ook
graag iets anders zou willen. Ze probeert haar verzet tegen het saaie bestaan
uit te leven door het vluchten als de restaurantrekening op tafel verschijnt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Enige spanning krijgt ze van het etentje in de Rue de
Rivoli, waarvoor de welgestelde en wel erg extraverte Morgan, een vroegere
studiegenoot van Nick uit Cambridge, hen heeft uitgenodigd. Tijdens de
voorbereidingen krijgen de twee nog ruzie over het vermeende overspel dat Meg
volgens Nick heeft met de jonge computerleraar Melik. Meg is daarover zo boos
dat ze op het feestje ingaat op het verzoek van een econoom om later op de
avond ergens dichtbij in een café samen nog wat te drinken. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op datzelfde moment spuwt Nick zijn gal tegen een zoon van
Morgan, die op zijn kamer zit te blowen. Nadat Morgan voorafgaande aan het
diner de loftrompet heeft gestoken over het geweldige leven van Nick,
beantwoordt hij die met een litanie van klachten over zijn werk en zijn
relatie, hetgeen hem op een positieve reactie van de zoon en tenslotte ook van
Meg komt te staan. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=TwFOGZOsCVE">Hier</a>
de Nederlandse trailer van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">A weekend in
Paris</i>, die in het Frans <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Le week-end</i>
heet, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2012/09/filmrecensie-venus-2006-roger-michell.html">hier</a>
mijn bespreking van Venus. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-27705088791420590292018-06-25T08:42:00.000+02:002018-06-25T08:42:18.604+02:00Filmrecensie:Woman in gold (2015), Simon Curtis<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMTExMTUxNDQ5MjdeQTJeQWpwZ15BbWU4MDk4NTgxMzQx._V1_UX148_CR0,0,148,216_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="216" data-original-width="148" src="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMTExMTUxNDQ5MjdeQTJeQWpwZ15BbWU4MDk4NTgxMzQx._V1_UX148_CR0,0,148,216_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Fraai vormgegeven portret van een vrouw die het familiebezit
terug wil</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Na zijn vorige, indrukwekkende film <i style="mso-bidi-font-style: normal;">My week with Marilyn </i>(2011) over een korte verhouding van een
Engelsman met diva Monroe, wendt de Engelse filmregisseur Simon Curtis (Londen
1960), zich tot een geheel andere kwestie. Dit maal verdiept hij zich in de
wereld van de teruggave van kunstwerken die door de nazi’s gestolen zijn aan de
voormalige eigenaren. Het betreft in dit geval een portret van de Oostenrijkse
schilder Gustav Klimt (1862-1918) met de titel <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Woman in gold</i>, dat op het ogenblik in een galerie in New York hangt.
De vrouw die daarop figureert heet Adèle Bloch Bauer en zij stierf al voor de
Tweede Wereldoorlog. Na de dood van haar zusje Luise gaat Maria, een nichtje
van Adèle, die al lang in de Verenigde Staten woont, op grond van de
nalatenschap van Luise op zoek naar het culturele bezit van haar familie. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Maria polst tijdens de begrafenis een vriendin over een
geschikte advocaat die haar kan bijstaan en hoort over Randy (Ryan Reynolds), een kleinzoon van
componist Arnold Schönberg, die juist in dienst is genomen door een
gerenommeerd advocatenkantoor. Het eerste contact tussen Maria en Randy
verloopt moeizaam, maar ze worden met elkaar verbonden door het verleden van
slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog. Randy leest de brieven die aan Luise
werden gestuurd, begrijpt dat het om een kunstwerk van miljoenen gaat en krijgt
van zijn baas toestemming om samen met Maria naar Wenen te gaan waar een
conferentie wordt gehouden over kunstrestitutie. Maria wil aanvankelijk niet
terug naar de stad waar zoveel nare geschiedenis ligt, </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de fraai aangeklede film worden de archiefbeelden van de
oorlog mooi ingepast in het verhaal waarin Randy en Maria zich samen met een
Oostenrijkse onderzoeksjournalist inspannen om het familiebezit weer in handen
te krijgen. Als Maria bijvoorbeeld in een taxi zit ziet ze zichzelf samen met Adèle
wiens haar ze kamde en met Luise en haar moeder aan een tafeltje op een terras,
gebeurtenissen die zich afspeelden nog voor de Anschluss die van Oostenrijk een
vazalstaat van de nazi’s maakte. Luise vertrok vlak daarvoor met haar oom Ferdinand
naar Zürich, de vader van Maria vond het achteraf dom van zichzelf dat zij ook
niet gevlucht waren. Smartelijk is het afscheid dat Maria in het leeggeroofde
huis van haar ouders neemt als zij met haar jonge echtgenoot naar Keulen kan
vluchten, hetgeen door het oog van de naald lukt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het valt niet mee voor het drietal om tegen de bureaucratie
in te gaan. Ze bezoeken het museum waar <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Woman
in gold</i> hangt, dat in het begin van de film gemaakt werd, waarbij Adèle,
die in 1923 overleed, zich uitsprak over een zorgelijke toekomst. Randy ziet
tot twee maal toe een uitweg uit het juridische doolhof, waarin ze terecht zijn
gekomen. De eerste keer ontdekt hij dat de nalatenschap anders in elkaar zit
dan gedacht, maar vangt hij bot, ondanks een bevlogen toespraak van Maria
tijdens de conferentie over de kunstrestitutie. De tweede keer neemt hij zelfs
ontslag en ontdekt hij dat hij ook vanuit de Verenigde Staten een aanklacht kan
indienen tegen de Oostenrijkse staat. Nadat zijn verzoek is goedgekeurd door
een vrouwelijke Amerikaanse rechter, moet Randy weer terug naar Wenen. Maria
heeft daar helemaal geen zin meer in, maar als Randy voor de arbitragecommissie
staat, verschijnt ze toch in de zaal.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De mooie rol van Maria wordt gespeeld door Helen Mirren, die
ik niet kon vergeten als de Engelse koningin Elizabeth<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>in de gelijknamige film van Shekdar Kapur uit 1998. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=wu9JeTX6Sdw">Hier</a>
de trailer, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2015/02/filmrecensie-my-week-with-marilyn-2011.html">hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">My week with Marilyn</i><a href="http://reinswart.blogspot.nl/2016/04/filmrecensie-elizabeth-1998-shekhar.html">,
hier</a> mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Elizabeth</i>.
</div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-11193866712553654162018-06-25T08:41:00.000+02:002018-06-25T08:41:12.851+02:00Always together (2014), documentaire van Eva Tomanova<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.indiewire.com/wp-content/uploads/2014/11/always-together.jpg?w=629" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.indiewire.com/wp-content/uploads/2014/11/always-together.jpg?w=629" data-original-height="270" data-original-width="629" height="137" width="320" /></a></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
Vrije opvoeding doet meer schade dan goed</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De Tsjechische filmmaakster Eva Tomanova debuteerde met een
bijzonder portret van een gezin uit haar land dat negen kinderen heeft en
volledig afgezonderd van anderen in het bos in Bohemen leeft. Vader Petr
studeerde computerkunde maar kreeg het in zijn hoofd om een vrije opvoeding als
een levensvervulling op zich te nemen en zijn vrouw Simona volgde hem daarin,
al was het niet altijd van harte. Petr is nogal een ouderwetse man met traditionele
opvattingen waarin de man de baas is en de kinderen vooral moeten doen wat hij
zegt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Always together</i>
ofwel <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Stále spolu</i> in het Tsjechisch
begint met een bezoek van Petr aan een overheidsdienst die uitkeringen verschaft.
Hij heeft voor de gelegenheid al zijn kinderen meegenomen en wil meer geld dan
een schamele bijstandsuitkering waarvan ze niet kunnen leven. Hij zegt dat zijn
manier van leven van belang is voor de maatschappij maar krijgt te horen dat de
ambtelijke molens langzaam werken.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vervolgens stelt Petr zijn vrouw Simona en zijn kinderen
voor, van de oudste Dorotka tot de jongste Rosa. Hij heeft ook twee oudere
zonen Prokop en Kaspar, die zich op de muziek gestort hebben en zo te zien zelf
hun gitaren maken. Ze hebben altijd jasjes aan, treden ook op, al is dat zonder
vergunning en halen niet veel geld op, waarschijnlijk omdat het aan het eind
van de maand is denken ze. Het gezin is dan al voor een lange vakantie met een
oude camper richting het westen gereden, terwijl Dorotka op het huis past en
later in de film ook nog zwanger blijkt te zijn. Van haar man zien we alleen
een glimp tijdens de doop van hun kind maar verder wilde hij wellicht niet voor
de camera komen. Simona was gewend aan de stad en heeft getwijfeld of ze zo’n
leven in de natuur wel wilde leiden. Ze is verschillende keren weggelopen maar
toch steeds weer teruggekomen omdat ze de kinderen niet in de steek wilde
laten. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een bijzondere scène speelt zich af op de school waar de op
drie na jongste dochter samen met haar vader naar een school gaat waar ze een
gesprek heeft met een juf. Tomanova legt weinig uit dus weet ik niet precies
wat daarvan de bedoeling was maar ik vermoed dat Petr door de overheid eraan
gehouden wordt om af en toe de ontwikkeling van zijn kinderen te laten nakijken.
In ieder geval is het meisje erg geremd door haar vader die achter in de klas
zit en durft ze nauwelijks antwoord te geven op vragen van de juf die absoluut
niet op de hoogte is van haar opvoeding. Zo vraagt ze wat ze voor haar
verjaardag gekregen is, terwijl die, wellicht uit geldgebrek, niet gevierd
worden. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De kinderen leven in een armoedige toestand, al worden ze
door hun vader met zijn wijze levenslessen op de goede kanten van hun bestaan
gewezen. Ook de oudere jongens Prokop en Kaspar, die bedreven zijn op gitaar,
durven weinig negatiefs over hun vader te zeggen. Kaspar liep een tijdje
geleden weg, maar kwam toch weer terug omdat hij in de buitenwereld niet kon
aarden. Petr is vooral trots op hun zelfstandigheid en de eerbied die zij
tenminste nog voor hun ouders hebben Tomanova zou in 2024 nog eens terug moeten
gaan om te zien wat er van de kinderen geworden is. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=DrraMxY_jaw">Hier</a>
de trailer, <a href="http://www.indiewire.com/2014/11/idfa-women-directors-meet-eva-tomanova-always-together-205314/">hier</a>
een interview met de maakster op IndieWire, waarin ze ingaat op de
moeilijkheden die het maken van de documentaire met zich meebracht. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-26774155389672386092018-06-24T08:32:00.000+02:002018-06-24T08:32:00.190+02:00Filmrecensie: Le prénom (2012), Matthieu Delaporte en Alexandre de La Patellière <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://i.ytimg.com/vi/FX2ukwKgWlo/maxresdefault.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="800" height="180" src="https://i.ytimg.com/vi/FX2ukwKgWlo/maxresdefault.jpg" width="320" /></a></div>
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="MsoNormal">
Vermakelijk gesteggel tijdens een etentje</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Le prénom</i> - ofwel <i style="mso-bidi-font-style: normal;">What’s in a name?</i> in het Engels - is
gebaseerd op een gelijknamig toneelstuk dat in Parijs veel succes had. De cast
voor de film kwam grotendeels overeen met die van het toneelstuk, zodat de film
vlot tot stand kwam. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Le prénom</i> speelt
zich af tijdens een etentje dat literatuurprofessor Pierre (rechts) en zijn vrouw
Elisabeth (naast hem) geven voor hun intimi: Vincent (links), de jongere broer van Elisabeth en
zijn vrouw Anna (in het groen) en huisvriend Claude (midden). De sfeer is heerlijk druk en de dialogen
zijn flitsend. Bijzonder is dat men heel lang doorzeurt over de voornaam van de
zoon van Vincent die nog in de buik van Anna zit. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Nadat Matthieu Delaporte en Alexandre de La Patellière een pizzakoerier
heeft laten langskomen die op een verkeerd adres was en de hoofdpersonen
uitgebreid aan de hand van beelden uit hun leven hebben geïntroduceerd, vallen
we binnen in het Parijse appartement van Pierre en zijn vrouw Elisabeth.
Terwijl Pierre naar de sleutels van de kelder zoekt, belt Elisabeth met haar
moeder over de gerechten voor het diner. Hun twee jonge kinderen Myrtille en
Appolin liggen al in bed. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als eerste komt trombonist Claude aan met een fles goede
wijn, vervolgens Vincent, nog zonder zijn vrouw Anna, die een echo laat doen. Terwijl
Elisabeth in de keuken staat, helpen de gasten om de sleutel te zoeken. Vuur in
de pan ontstaat als Claude en Pierre Vincent ondervragen over de naam van zijn
aanstaande kind. Voor de grap zegt Vincent dat ze besloten hebben dat ze de
jongen Adolphe zullen noemen, naar de hoofdpersoon uit een roman van Benjamin
Constant. Vooral Pierre is razend. Men noemt zijn kind toch niet naar Hitler?
Het onderwerp leidt ook tot spanning tussen Elisabeth en Pierre. Volgens haar
ziet hij neer op het gewone leraressenbaantje dat zij heeft, terwijl zij zich
heeft opgeofferd voor zijn carrière. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De binnenkomst van Anna leidt tot verdere disharmonie omdat
de snel gekwetste Pierre gevallen is over een opmerking van Vincent over de
namen van zijn kinderen. Hij verwijt Vincent zijn grappenmakerij en vooral de
grimas die hij daarbij altijd laat zien en noemt hem een egoïst. Vincent voelt
zich daardoor weer belazerd. Ook Claude komt er niet heelhuids van af. Hij
hoort dat men hem de bijnaam pruim heeft gegeven en dat men vermoed dat hij een
homo heeft. Claude bekent vervolgens dat hij al een paar jaar een relatie heeft
met een persoon die in het gezelschap heel goed bekend is. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Daarop ontstaat een nieuwe voedingsbodem voor onrust. Eerst
denkt Vincent nog dat Claude stiekem een verhouding heeft met Anna, maar daarop
bekent Claude dat hij een relatie heeft met Francoise, de moeder van Elisabeth
en Vincent. Vincent walgt er van en Elisabeth voelt zich gepasseerd dat Claude
tegen haar nooit iets daarover heeft gezegd. Ze vertelde hem immers wel over de
problemen van Pierre. De rapen zijn helemaal gaar als Vincent Claude neerslaat.
Tot overmaat van ramp belt ook nog Francoise, waarop Elisabeth haar onverbloemd
op de hoogte stelt van de stand van zaken op dat moment. De geboorte van de
baby van Anna en Vincent, die ook de rol van verteller heeft, brengt tenslotte
weer meer harmonie. Al en al een bijzonder onderhoudende film.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=FX2ukwKgWlo">Hier</a>
de Franse trailer. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-45930344413087924462018-06-24T08:29:00.000+02:002018-06-24T08:29:32.526+02:00De keuze van mijn vader (2017), documentaire van Yan Ting Yuen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://www.biosagenda.nl/poster/de-keuze-van-mijn-vader_22757_600_0_90.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="748" data-original-width="525" height="320" src="https://www.biosagenda.nl/poster/de-keuze-van-mijn-vader_22757_600_0_90.jpg" width="224" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Kiest een mens zijn leven of is hij een speelbal van het
lot?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tien jaar geleden maakte de Nederlandse documentairemaakster
Yan Ting Yuen al eens een documentaire met titel <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Dinner with Murakami</i>, waarin ze op zoek gaat naar de persoon en de
betekenis van deze Japanse bestseller schrijver. In <i style="mso-bidi-font-style: normal;">De keuze van mijn vader </i>probeert ze haar vader te bewegen om meer
te vertellen over zijn persoonlijke motieven om vanuit China naar Hong Kong en
vervolgens naar Nederland te gaan. Net als in het geval van Murakami staat ze
uiteindelijk met lege handen maar daarvoor is wel een aardig beeld geschetst
van de geïsoleerde positie die Chinese restauranthouders in ons land innemen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Yan Ting laat foto’s gezien van zichzelf als klein meisje in
Hong Kong. Ze was zes jaar toen haar ouders naar Maastricht verhuisden en daar
een chinees restaurant begonnen. Haar jeugd was dan ook niet gemakkelijk. Later
in de documentaire vertelt haar moeder dat Yan Ting niet in het restaurant
durfde als het carnaval was en dat haar ouders het te druk hadden om haar naar
bed te brengen. Haar tachtigjarige vader, die volgens zijn vrouw erg gesloten
is, vertelt dat de Chinese restaurants in die tijd tot na middernacht open
waren. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Yuen gaat met haar ouders mee terug naar China en naar Hong
Kong, waar zij hun oude dag zullen doorbrengen. Daar woont ook oom Lou die vroeger
ook een Chinees restaurant in Nederland had. Hij vertelt dat zij na de dood van
hun moeder op vierjarige leeftijd wezen waren en dat hun tantes hen wilden
verkopen maar dat andere dorpelingen daar tegen waren. Ten tijde van de
Culturele Revolutie vluchtten ze naar Hong Kong dat een ongekende luxueus was.
De vader van Yan Ting had een baan als taxi- en als buschauffeur waardoor het gezin
goed kon rondkomen, maar waar men zijn leven ook niet zeker waren. Eerst ging
Lou naar Nederland en daarna haalde hij zijn broer over om zijn voetspoor te
volgen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Haar
vader heeft een slechte gezondheid en zegt dat hij, anders dan Lou die in Hong
Kong had willen blijven, geen spijt heeft van zijn besluit om naar Nederland te
gaan, al voegt hij daar later aan toe dat hij toch liever naar China was teruggegaan
omdat hij zich daar had kunnen opwerken tot partijfunctionaris. Zijn familie
stak daar echter een stokje voor. Kueng, een neef van Yan Ting, is blij dat
haar vader een restaurant begon want hij kon dat later van hem overnemen. Hij
is hem zeer dankbaar voor de steun die hij, zelf zonder vader, van hem kreeg,
al noemt hij hem ook koppig omdat hij geen nierdialyse wil ondergaan. Hij
vertelt dat haar vader het restaurant niet aan Yan Ting wilde overdoen, omdat
hij wist dat zij liever een creatief beroep koos. Net als een tante waardeert
hij financiële onafhankelijkheid hoger dan een beroep als filmmaker. Wellicht
is de vader zo gesloten omdat hij toch in zijn hart toch de beroeps- en partnerkeuze
van zijn dochter niet kan accepteren. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Aan het eind zit Yuen met haar vader aan het strand op
stoelen die ze in het begin van de documentaire al heeft neergezet. Ze laat hem
een stuk zeil van de trap zien dat ze uit het ouderlijk huis in Maastricht heeft
los gescheurd maar dat haar vader niet herkent. Ze kijken samen naar de
beweging van de golven, die misschien nog het meeste zeggen over een
mensenleven dat niet zo gemakkelijk uiteengelegd kan worden maar dat zich
afspeelt in een beweging van wassen en krimpen, van eigen keuze en meegevoerd
worden. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=72Hp7JHoLJc">Hier</a>
de trailer, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2018/01/dinner-with-murakami-2007-documentaire.html">hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Dinner with Murakami</i>.
</div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-78563089086298373032018-06-23T08:18:00.000+02:002018-06-23T08:18:14.504+02:00The next guardian (2017), documentaire van Arun Bhatrarai en Dorottya Zurbó<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://boeddhistischdagblad.nl/wp-content/uploads/2018/01/Boeddhistische-blik-the_next_guardian-vader-en-zoon.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="800" height="180" src="https://boeddhistischdagblad.nl/wp-content/uploads/2018/01/Boeddhistische-blik-the_next_guardian-vader-en-zoon.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Mooie afbeelding van het conflict tussen traditie en
moderniteit</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">The next guardian</i>
gaat over een strijd tussen vader en zoon in een afgelegen deel van Bhutan over
de beste manier van leven, de traditionele of de moderne. De vader is
verantwoordelijk voor de boeddhistische dorpstempel en wil graag dat zijn
zestienjarige zoon Gyempo later zijn taak overneemt, maar de zoon is meer
geïnteresseerd in de moderne manier van leven en wordt daarin gesteund door
Tashi, zijn vijftienjarige zus. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>De documentaire
begint met een fraaie scène waarin Gyempo en Tashi samen voetballen. Ze maken
ook nog een foto op de telefoon van Tashi en daarna schiet Gyempo de bal door
de tempelpoort. Hun vader toont zich van zijn grappige kant door schuine
grappen te vertellen met een Atsara masker op en een fallus symbool in zijn
hand. Dat is zijn manier om te ontspannen. Arun Bhatrarai en Dorottya Zurbó
tonen vaker zulke verschillen tussen de moderne en traditionele cultuur.
Terwijl de vader naar traditionele dansen op tv kijkt, volgen Gyempo en Tashi
een voetbalwedstrijd. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tijdens het onderricht in de tempelrituelen, wil de vader
niet dat zijn zoon een trainingsjack draagt omdat dit negatief karma kan
veroorzaken. Hij staat erop dat zijn zoon een gho draagt net als hijzelf.
Daarin gaat Gyempo later naar school. Na afloop van de lessen praat hij met een
vriend over een meisje dat ook bij hen op school zit en dat zich afzijdig houdt
maar zich op Facebook flirterig gedraagt. De vriend neemt het Gyempo kwalijk
dat hij zijn vader wil opvolgen. Zelf loopt hij liever van huis weg. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De ouders van Gyempo praten over zijn toekomst. De vader wil
dat hij naar een kloosterschool gaat om goed voorbereid te zijn op zijn taak
als tempelbeheerder, de moeder ziet het liefst dat Gyempo eerst de moderne
opleiding afmaakt, waar hij ook Engels leert zodat hij buitenlandse gasten
later te woord kan staan. De vader vreest dat dit allemaal te lang gaat duren. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De jongensachtige Tashi gaat op trainingskamp in een
voetbalschool om te zien of ze bij de nationale selectie kan komen. Dit lukt
echter niet, zodat ze sip weer huiswaarts keert. Haar vader zegt dat ze met
haar jongensachtige lichaam een moeilijke toekomst tegemoet gaat. Tashi vraagt
Gyempo of hij later celibatair zal leven. Ze raadt hem aan om een vriendinnetje
te nemen. Ze heeft zelfs een meisje gefotografeerd dat ze voor hem op het oog heeft.
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vervolgens gaat Gyempo toch met zijn vader naar een
klooster. Ingaan tegen zijn wil kan hij niet. Hoewel men in het klooster de wil
respecteert van de leerlingen, praat de vader op de jongen in om voor de
traditie te kiezen, ook omdat straks anders de tempel wordt geconfisceerd door
de overheid. Gyempo hoort zijn vader gapend aan en moet zijn best doen om niet
in slaap te vallen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The next guardian </i>wordt
niet veel uitgelegd, maar dat maakt het sluimerende conflict tussen vader en
zoon, traditie en moderniteit des te interessanter. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://vimeo.com/242363851">Hier</a> de trailer. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-74718474585534705982018-05-19T08:21:00.000+02:002018-05-19T08:21:39.780+02:00Filmrecensie: Mademoiselle Chambon (2009), Stéphane Brizé<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:128;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:fixed;
mso-font-signature:1 134676480 16 0 131072 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BNTA1NjA2NzMzNV5BMl5BanBnXkFtZTcwMjgyMDMzNA@@._V1_UY216_CR2,0,148,216_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="216" data-original-width="148" src="https://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BNTA1NjA2NzMzNV5BMl5BanBnXkFtZTcwMjgyMDMzNA@@._V1_UY216_CR2,0,148,216_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Melancholische sfeer rond verliefdheid metselaar en
schooljuf </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Mademoiselle
Chambon</i> van de Franse regisseur Stéphane Brizé (Rennes, 1966) draait het om
uitgekauwd onderwerp, namelijk de verliefdheid van bouwvakker Jean op een
schooljuffrouw met de fraaie naam Véronique Chambon. Zij komt in zijn
woonplaats lesgeven aan het zoontje van hem en zijn vrouw Anne-Marie. De
ontmoetingen tussen de twee zijn omgeven met de nodige gewetenswroeging die
duidelijk genoeg door Brié getoond wordt en de film een zwaarte geeft die er te
dik oplegt, maar die desondanks, vanwege de rustige sfeer, de moeite van het
kijken waard is. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Brizé begint met een fraai staaltje gezinsleven. Jean en
Anne-Marie helpen tijdens een picknick hun zoon met zijn Franse huiswerk.
Uitvoerig wordt nagedacht over de functie van het lijdend voorwerp, misschien
wel omdat dit ook in figuurlijke betekenis in de film aan de orde komt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een rugkwetsuur van Anne-Marie die in een drukkerij werkt,
maakt dat Jean zijn zoontje van school haalt en eigenlijk al meteen in de ban
komt van juf Chambon, al kan je ook zeggen dat de invaljuf de metselaar voor
haar karretje spant, eerst om hem in de klas te laten vertellen over het beroep
van metselaar, daarna om een reparatie in haar huis aan haar tuindeur door hem
te laten verrichten. Het is daarbij alsof de verliefdheid hen overvalt en zij zich
daarmee niet goed raad weten. Als Jean klaar is met de reparatie en de juf
roept, ziet hij door een kier in de slaapkamerdeur dat ze op bed in slaap
gevallen is, hetgeen misschien bij hem seksuele gevoelens opwekt, maar die hij
niet uit. Hij loopt rond in haar huis, ziet een foto waarop ze viool speelt en
vraagt haar een bepaald stuk te spelen dat hij op de televisie gezien heeft.
Omdat de juf twijfelt, stelt hij voor dat ze het stuk met haar rug naar hem toe
speelt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De muziek is een verbindende schakel in hun verhouding. Jean
is zo onder de indruk van het stuk dat hij de juf vraagt of zij die opname ook
in huis heeft en of hij die kan lenen. Ze laat hem het stuk horen, hetgeen zachte
gevoelens van ontroering en liefde bij beiden oproept, waar ze vervolgens niet
zo gek veel mee kunnen. Jean is geen beroerde kerel want hij zorgt voor zijn
oude vader, maar raakt toch in conflict met zijn vrouw en krijgt ruzie op zijn
werk. Hij is zo overstuur dat hij de troffel in een bak cement werpt en zich
afvraagt wat hem in godsnaam te doen staat. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hij krijgt de juf zover dat ze zelfs een stuk op viool speelt
op de verjaardag van zijn vader. Hij laat haar zelfs weten dat Anne-Marie weer
zwanger is en zal de laatste zijn om het gezinsleven in de war te schoppen,
maar toch komt, net als de juf, tenslotte voor de beslissing te staan welke
keuze hij in het leven moet nemen.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Mademoiselle
Chambon</i> hernieuwen we de kennismaking met Vincent Lindon (1959) in de rol
van de harkerige metselaar Jean, die in de ban raakt van de schichtige juf
Chambon (Sandrine Kiberlain). Het bijzondere is dat de twee tot 2008 met elkaar
getrouwd waren, dus misschien speelden de scheidingsperikelen nog wel door in
deze film. Lindon was in hetzelfde jaar als waarin <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Mademoiselle Chambon</i> uitkwam, te zien in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Welcome</i> van Philip Lioret en vier jaar later in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Les salauds</i> (2013) van Claire Denis. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=gJPvP3RS4Os">Hier</a>
de trailer met Engelse ondertiteling, die begint met de mokerslagen die Jean
uitdeelt, <a href="https://www.youtube.com/watch?v=gJPvP3RS4Os">hier</a> mijn
bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Les salauds</i>, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2012/12/filmrecensie-welcome-2009-phillipe.html">hier</a>
die van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Welcome</i>. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-12335036991340127182018-05-18T08:28:00.000+02:002018-05-18T08:28:40.959+02:00Filmrecensie: Waltz with Bashir (2008), Ari Folman<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BNjM2OTI3NzQyNl5BMl5BanBnXkFtZTcwNjkzNzQ5MQ@@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="182" src="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BNjM2OTI3NzQyNl5BMl5BanBnXkFtZTcwNjkzNzQ5MQ@@._V1_UX182_CR0,0,182,268_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Animaties versterken oorlogsgeweld tijdens inval in Libanon</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De animatiefilm <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Waltz
with Bashir</i> van de Israëlische filmmaker Ari Folman (Haifa, 1962) maakt het
drama van de Israëlische inval in Libanon in de jaren tachtig nog sprekender.
Door de animaties van Yoni Goodman wordt het geweld en de trauma’s die dat
opleverde met nog meer zeggingskracht over het voetlicht gebracht, waarmee de
waanzin van oorlog weer eens wordt aangetoond. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de film speelt de rol van de herinnering een belangrijke
rol. Soldaat Boaz heeft twintig jaar na dato nog steeds nachtmerries over
bloeddorstige honden. Deze rennen in de eerste scène over straat en zijn op weg
naar zijn appartement, dat op de bovenste verdieping ligt, waar ze hem niet
kunnen pakken. Hij vertelt tegen filmmaker Ari, die net als hij aan de oorlog
in Libanon heeft meegedaan, wat hij zich nog daarvan herinnert. Dat is bitter
weinig. Boaz zelf vertelt dat hij die honden, die de komst van het leger
verraadden, moest doodschieten, omdat hij geen mensen wilde doodschieten. Hij
vraagt Ari of hij geen film over deze episode kan maken om dichterbij het drama
te komen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ari kan zich alleen vage beelden herinneren van de slachting
in september 1982 in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila en raadpleegt
daarover een psychiater die hem vertelt over een experiment waarin aangetoond
is dat mensen gebeurtenissen die op foto’s te zien zijn, zelf aanvullen. Om
meer over zijn herinneringen aan de weet te komen gaat Ari naar medesoldaat
Carmi, die in Nederland woont en daar goed geboerd heeft door het verkopen van
falafels. Carmi zegt dat hij meedeed aan de oorlog om zijn mannelijkheid te
bewijzen en herinnert zich een feestje op een boot dat een militair voertuig
bleek te zijn. Hij heeft een terugkerende hallucinatie over een naakte vrouw
die hem redde vlak voor de boot gebombardeerd werd. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de taxi terug naar de luchthaven krijgt Ari beelden terug
van de eerste dag van de oorlog waarover Carmi hem ook verteld heeft. Hij
herinnert zich dat hij in zijn tankwagen dode soldaten moest afvoeren naar een
luchthaven. Hij praat daarover met soldaat Ronny die zich veilig voelde in zijn
tank, tot hij aangevallen werd en wegvluchtte in de richting van zee. Daar was
hij veilig achter de rotsen. In de nacht zwom hij met uiterste
krachtsinspanning terug naar zijn groep maar voelde zich daarna schuldig dat
hij ze in de steek had gelaten, terwijl dat in werkelijkheid andersom was.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Weer een andere soldaat, Shmuel Frenkel, vertelt Ari over de
inval in Beiroet om terroristen op te sporen. Daarbij doodden ze een kind dat
in een boomgaard met een raketwerper een Israëlische tank opblies. Ari praat
met een vrouwelijke trauma expert over zijn gebrek aan heinnering aan dat
voorval. Ze vertelt dat soldaten gebeurtenissen verdringen om niet gek te
worden. Ari weet nog dat hij op verlof ging en zag dat het decadente leven van
jongeren in Israël gewoon doorging. Hij wilde naar zijn vriendin Yaël maar die
bleek inmiddels verkering te hebben met soldaat Dror. In een luxe villa in
Beiroet werd hij geconfronteerd met seksueel geweld. Daar hoorde hij ook dat de
Libanese president Bashir Gemayel, een bondgenoot van Israël gedood was. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Door het verlies van zijn vriendin was de intocht in Beiroet
en de moord op Palestijnen in Sabra en Shatila nog traumatischer voor Ari. De
wraak op de dood van Bashir door Israëlische falangisten in de vluchtelingenkampen
werd gelegitimeerd door de legerleiding. De wanhoop van de vrouwen daarna wordt
aan de hand van archiefbeelden getoond, waardoor het drama met nog meer impact
binnenkomt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="http://www.imdb.com/videoplayer/vi3976855577">Hier</a>
de trailer. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-13317297234395253732018-05-17T08:09:00.000+02:002018-05-17T08:09:10.313+02:00Filmrecensie: Pop aye (2017), Kirsten Tan<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://www.vpro.nl/.imaging/stk/vpronl/textimage-left/dam/cinema/12/35/59/image_12355979.jpeg/jcr:content/image_12355979.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="378" data-original-width="265" height="320" src="https://www.vpro.nl/.imaging/stk/vpronl/textimage-left/dam/cinema/12/35/59/image_12355979.jpeg/jcr:content/image_12355979.jpeg" width="224" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Innemende roadmovie over een architect en een olifant</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Filmregisseur Kirsten Tan (1981) groeide op in Singapore en
trok daarna door Zuid Korea en Thailand. In dat laatste land nam ze ook haar
eerste lange film <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Pop aye</i> op, een innemende
roadmovie over een architect die het leven in Bangkok beu is en met een olifant
op weg gaat naar zijn geboortedorp.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Pop aye</i> begint met
de reis die architect Thana daartoe met olifant Pop Aye onderneemt Hij heeft de
olifant, die hij al kende van vroeger, teruggekocht en loopt met hem langs de
weg. Een vrachtwagenchauffeur is bereid hen een eindje mee te nemen, maar na
een ruzie omdat Thana moet plassen en de chauffeur vindt dat hij dat maar een
fles moet doen, worden hij en Pop Aye uit de wagen gezet. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tussendoor zien we flashbacks van her werkzame leven van
Thana, al zijn die niet altijd zo gemakkelijk ingevoegd. We begrijpen daaruit
dat de kleine Thana in zijn geboortedorp gek was op Pop aye en dat hij hem
verkocht om in Bangkok te kunnen wonen. Daar werkte hij in een
architectenbureau waar hij boeiende gebouwen ontwierp. maar inmiddels wordt hij
voorbij gestreefd door collega’s. Als hij thuis het adres zoekt van zijn oom
Peak die nog in zijn geboortedorp woont, ontdekt hij dat zijn vrouw Bo een vibrator
heeft. Redenen genoeg om de gebaande wegen achter zich te laten en er met Pop
Aye op uit te trekken. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op zijn tocht ontmoet hij Dee, een zwerver die in een
vervallen tankstation woont en het liefst bij zijn broer in de hemel is. Samen
gaan ze naar een supermarkt en gebruiken daar ook de maaltijd met allerlei
producten die ze zojuist gekocht hebben. Dee vertelt dat hij graag nog een
brommerritje zou maken met zijn geliefde Ja, waarop Thana hem zijn telefoon en
creditcard geeft. Omdat Pop Aye ontsnapt is en Thana geen geldige papieren heeft
wordt hij gearresteerd door de politie, maar eerst moet hij onder hun
begeleiding Pop Aye naar een opvangcentrum brengen. Dat gaat allemaal niet zo
snel. Onderweg stoppen ze bij een karaoke bar waar Thana de agenten dronken
voert en ontsnapt met behulp van een travestiet die de sleutel heeft gepakt
waarmee Pop Aye aan een boom staat vastgebonden. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vanwege de lange tocht gaat Thana op Pop Aye zitten, die hem
daartoe een voetje geeft. Vanaf zijn hoge plek ziet hij Dee dood op de grond
liggen naast de brommer waarmee hij op weg was naar zijn geliefde. Hij vindt
zijn telefoon terug en krijgt Ja aan de lijn die zegt dat Dee beter niet langs
kan komen. Nadat hij Dee heeft laten cremeren gaat hij toch met de as naar Ja
toe, die getrouwd blijkt, maar wel bereid is de as te verstrooien op een plek
bij een boom waar ze vaak op Dee wachtte. Omdat Pop Aye gewond is geraakt aan
een voet, krijgt hij ook nog een vrachtwagen te leen van de vader van Ja. Daarmee
komt hij heel wat sneller bij zijn oom Peak dan te voet. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tot zijn ergernis heeft oom Peak het ouderlijk huis verkocht
en woont hij inmiddels met zijn vrouw en achtjarige zoon op een flatje. Oom
Peak vertelt hem ook nog een bijzonder nieuwtje over Pop Aye, waarop Thana niet
veel anders kan dan de olifant terugbrengen naar het opvangcentrum, maar de
vrachtwagen waarmee hij dat wil doen krijgt panne en de olifant ontsnapt.
Eenmaal thuis ruimt Thana de drollen op die nog in zijn tuin liggen en bezoekt samen
met zijn vrouw een door hem ontworpen gebouw dat gesloopt gaat worden. In ieder
geval heeft de tocht hem veel geleerd.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=7NUO0eYkbQk">Hier</a>
de trailer. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-47799679713069262592018-05-16T08:08:00.000+02:002018-05-16T08:08:33.715+02:00Filmrecensie: You will meet a tall dark stranger (2010), Woody Allen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.woodyallenpages.com/wp-content/uploads/2012/07/poster6.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.woodyallenpages.com/wp-content/uploads/2012/07/poster6.jpeg" data-original-height="800" data-original-width="543" height="320" width="217" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Veel drukte om niets</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De latere films van Woody Allen zijn niet de beste, zoals ik
al constateerde, bijvoorbeeld over de film <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Whatever
works</i>, die hij een jaar voor <i style="mso-bidi-font-style: normal;">You will
meet a tall dark stranger</i> maakte. Ook in deze laatste film is het procedé
weer bekend. Een voice over introduceert de belangrijkste personen en volgt ze
in hun ontwikkeling. Daarmee zijn ze veroordeeld om een soort poppen te zijn in
handen van de regisseur. Ze spreken en handelen op zijn bevel. Veel diepte
krijgen ze daardoor niet. De film leidt aan oppervlakkigheid en de humor is
verder weg dan ooit. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het verhaal voltrekt zich rond de verhouding van twee
stellen uit Londen, een ouderpaar en een jonger stel. Alfie (Anthony Hopkins, rechtsboven),
de echtgenoot van het ouderpaar staat in het begin van de film op het punt om
zijn vrouw Helena (onderaan) te verlaten. Hij is zogezegd toe aan een jong blaadje en doet
er van alles aan om zijn lichaam daarvoor in gereedheid te brengen. Helena kiest
een andere ontwikkeling. Ze voelt zich schuldig over het teloor gaan van de
relatie en zoekt steun bij waarzegster Cristal. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Daarna is er het jongere stel Roy en Sally (naast elkaar op de tweede rij) die het ook niet
goed met elkaar kunnen vinden. Roy is afgestudeerd als dokter maar niet van
zins om een praktijk te beginnen en wil graag een gevierd schrijver worden,
maar na een eerste succesvolle roman lijkt zijn inspiratie opgedroogd en
tijdens de vele uren in zijn huis wordt zijn aandacht getrokken door de
verblindende schoonheid van Dia (derde rij), een vrouw in het rood die aan de overkant van
de straat woont en vaak op haar gitaar speelt. Sally, in wie ik actrice Naomi
Watts herkende die ik onder andere in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Birdman</i>
(2014) zag, ziet zich genoodzaakt zelf de kost te verdienen als medewerker in
een galerie, maar raakt verstrikt in de netten van haar baas Greg (linksboven). In een van
de aardigste scènes past zij de dure oorbellen die Greg aan zijn vrouw wil
geven, al ziet Sally die later gedragen worden door een schilderende
schoolvriendin die zij heeft aanbevolen bij haar baas. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Helena komt vaak in het huis van haar dochter Sally na een
bezoek aan Cristal. Ze heeft een slechte relatie met haar schoonzoon en wil hem
de richting uitsturen die Cristal haar heeft aangeduid, maar Roy heeft zich
vastgebeten in zijn ambitie als schrijver en kan daar geen afstand van nemen.
Hij is cynisch over de ontmoeting van Helena met een tall dark stranger en organiseert
een ontmoeting met Dia die weliswaar verloofd is maar niet zeker weet of haar
verloofde wel de juiste man voor haar is. Ze heeft een vader die schrijver is
en daarmee schuift ze in haar gevoel op in de richting van Roy. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In een behoorlijk genante scène in de film maken Sally en
Roy kennis met Charmaine (boven in het midden), de nieuwe vriendin van Alfie, een escortdame die valt
voor het geld van de oude man, net zo lang tot zijn geld op is. Als Alfie
toenadering zoekt tot Helena blijkt dat ze contact heeft met een boekhandelaar
die gespecialiseerd is in occulte zaken. Zij wijst hem erop dat hij maar een
zoon moet krijgen met Charmaine zoals hij altijd wilde. Als Charmaine echter
zwanger is betwijfelt Alfie of het kind wel echt van hem is. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan met het benoemen
van alle verwikkelingen die anderhalf uur lang over het scherm razen. In het
begin van de film werd Shakespeare al aangehaald die zei het leven weinig
voorstelde en in de film wordt deze uitspraak ten volle bewaarheid. Much ado
about nothing, schreef de befaamde toneelschrijver al. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=JB-7roLUurU">Hier</a>
de trailer, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2014/10/filmrecensie-whatever-works-2009-woody.html">hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Whatever works</i>, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2016/07/filmrecensie-birdman-2014-alejandro.html">hier</a>
die van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Birdman</i>. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-53995036667178852562018-05-15T08:38:00.000+02:002018-05-15T08:38:05.315+02:00Filmrecensie: Carol (2015), Todd Haynes<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/1/10/Carol_film_poster.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="326" data-original-width="220" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/1/10/Carol_film_poster.jpg" width="215" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Getrouwde vrouw brengt het hart van winkelverkoopster op hol</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De Amerikaanse filmregisseur Todd Haynes (1961) verrast na
zijn film <i style="mso-bidi-font-style: normal;">I’m not there </i>uit 2007, een
experimentele biografie over het leven van Bob Dylan, met een liefdesdrama
tussen twee vrouwen dat zich afspeelt in de kersttijd in de Verenigde Staten
van de jaren vijftig. Vooral de aankleding van de film is een plaatje, het
verhaal zelf, gebaseerd op de roman <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The
prize of salt </i>(1953) van Patricia Highsmith, die eerder onder pseudoniem
verscheen, is wat voorspelbaar en mist daarom de spanning die nodig is om er
een echt drama van te maken. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De van oorsprong Tsjechische Therese Belivet (Rooney Mara) is werkzaam als
verkoopster in een warenhuis en wordt geïntrigeerd door een welgestelde blonde
vrouw, gespeeld door Cate Blanchett, die op haar speelgoedafdeling rondloopt. Ze heet Carol Aird en is
geïnteresseerd in een pop voor haar vierjarige dochter Rindy. Omdat de pop die
ze wil uitverkocht is, beveelt Therese haar een trein aan. Carol gaat daar op
in en laat die bezorgen, maar laat haar handschoenen op de toonbank liggen,
waarop Therese ze opstuurt naar Carol. Een bedankje per telefoon van de laatste
zet de liefdesverhouding in werking, temeer omdat het huwelijk van Carol met
haar man Harge op zijn eind loopt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Therese zelf weet niet goed wat ze wil en is daarom
gemakkelijk in te palmen. Ze wil niet ingaan op de uitnodiging van haar
vriendje Richard om samen naar Frankrijk te gaan en evenmin op de avances van de
jongere Dannie, die een baantje heeft als filmoperateur, schrijver wil worden
en haar probeert te interesseren voor een carrière als fotografe. Dat laatste
is een grote hobby van haar. Ze wil niets liever dan mensen observeren en hun
bezigheden vastleggen en blij met de oude camera die zij van hem krijgt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op bezoek bij Carol schrikt Therese van de ruzie tussen
Carol en Harge over Rindy, terwijl het samenzijn in de Buick op weg naar de
villa nog idyllisch was en ook aldus in beeld wordt gebracht. Tijdens een stop om
een kerstboom te kopen maakt Therese een foto van Carol die daarop
geïnteresseerd is in andere foto’s van Therese en graag eens bij haar op bezoek
komt. Inmiddels heeft Harge Carol onder druk gezet over haar contacten met
vrouwen, waaronder ook haar goede vriendin Abby. Carol klaagt op de kamer van Therese
over de ethische clausule die haar man heeft opgesteld. Op grond daarvan eist
hij het voogdijschap over Rindy op. Carol wil de kerst in New York vermijden en
op reis richting het westen en vraagt Therese mee, die net van haar een nieuwe
camera heeft gekregen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De film ontwikkelt zich vervolgens tot een roadmovie met
aanstekelijke liedjes, maar met een kink in de kabel veroorzaakt omdat Harge de
vrouwen laat volgen door een man die zich voordoet als handelsreiziger en de
bedgeluiden uit hun motelkamer in Waterloo opneemt. Dat biedt Harge verdere
aanleiding om hun dochter voor zich op te eisen. Carol kiest daarop eieren voor
haar geld, vertrekt als Therese nog slaapt en laat haar ophalen door Abby.
Therese probeert weer in contact te komen met Carol, maar die houdt dat af. Dat
neemt niet weg dat Carol het niet moeilijk heeft met de situatie. Ze gaat akkoord
met de toewijzing van Rindy aan Harge en vraagt in een scène, waarmee de film
ook begint, of Therese met haar wil samenwonen. De twijfel van de laatste wordt,
na alles wat er gebeurd is, mooi in beeld gebracht. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De Australische actrice Cate Blanchett (1969), die furore maakte in
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Elisabeth</i> (1998) speelde ook al in de
vorige film van Todd Haynes die <i style="mso-bidi-font-style: normal;">I’m not
there </i>heette. Rooney Mara (1985) was twee jaar eerder te zien in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Her</i> van Spike Jonze en in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Side effects</i> van Steven Soderbergh. In
de eerste film speelde ze de rol van de gevoelige Catherine, in de tweede die
van de knappe Emily. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=H4z7Px68ywk">Hier</a>
de trailer, <a href="https://www.blogger.com/Applications/Microsoft%20Office%202011/Microsoft%20Word.app/Contents/reinswart.blogspot.nl/2013/01/filmrecensie-im-not-there-2007-todd.html">hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">I’m not there</i>, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2016/04/filmrecensie-elizabeth-1998-shekhar.html">hier</a>
die van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Elisabeth</i>,<a href="http://reinswart.blogspot.nl/2017/06/filmrecensie-her-2013-spike-jonze.html">
hier</a> die van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Her</i>,<a href="http://reinswart.blogspot.nl/2016/04/filmrecensie-side-effects-2013-steven.html">
hier</a> die van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Side effects.</i></div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-3385304853343008142018-05-15T08:35:00.000+02:002018-05-15T08:35:57.917+02:00Ambulance (2016), documentaire van Mohamed Jabaly<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://artistsforpalestineblog.files.wordpress.com/2016/12/3050.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="433" data-original-width="800" height="173" src="https://artistsforpalestineblog.files.wordpress.com/2016/12/3050.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Indringende beelden over de waanzin van oorlog</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De 23-jarige Palestijnse filmmaker Mohamed Jabaly maakte een
indringend portret over de oorlog die in 2014 door Israël in de Gazastrook werd
gevoerd. Door zijn persoonlijke inbreng komt de documentaire heel dichtbij.
Jabaly vertelt dat hij vlak voor de oorlog in een ziekenhuis filmde en dat hij
toestemming vroeg om mee te rijden op een ambulance die bestuurd werd door Abu
Marzouq. De beelden uit Gaza stad liegen er niet om, zoals hij vanaf de
bijrijdersplaats ziet. De ambulance rijdt rond in een hel van vernietiging
aangericht door de granaten en bommen die drones en vliegtuigen afwerpen. Het
suikerfeest is dat jaar alleen een feestje voor de kinderen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De documentaire begint met enkele feiten. De oorlog duurde
51 dagen waarin zwaar gebombardeerd werd, 28000 huizen verwoest werden en een
half miljoen mensen dakloos raakten. Meteen al in de eerste beelden worden deze
feiten geïllustreerd. Een bom heeft een huis platgegooid waarin zich mensen
bevonden. Met een graafmachine wordt een muur weggeschoven waardoor men een man
kan bevrijden en naar het ziekenhuis afvoeren. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Aan het begin van de ramadan worden vier plaatsen tegelijk
getroffen. Marzouq besluit dat men eerst zwaarst gewonden moet helpen. Jabaly
is bang en nerveus bij de aanblik van zoveel bloed. Het ambulance personeel
werkt echter efficiënt en spoelt na afloop de ambulance en de brancards schoon.
Daarbij vinden ze op de grond zelfs nog een bot. Een probleem vormen de
opdringerige journalisten die zich met hun camera’s steeds meer bij het
ziekenhuis ophouden en het werk van de artsen belemmeren. Het is toch al een
chaos met mensen die horen over de dood van een familielid en in huilen
uitbarsten.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tijdens een reddingsactie in een toren die na een bominslag
is ingestort wordt Marzouq zelf gewond en vlucht Jabaly met zijn camera nog in
actie. Hij kijkt tijdens de slapeloze nachten de schokkerige beelden terug en
vertelt over de doodsangst die hij voelde. Marzouq wordt gered en met een
hoofdwond naar het ziekenhuis gebracht waar zijn achterhoofd wordt gehecht.
Daarop gaat hij verder met het evacueren van bewoners die geïsoleerd zijn omdat
Israël de tunnels van Hamas onder vuur neemt. Hoewel ze geen toestemming van
Israël krijgen en het levensgevaarlijk is om in de volkswijken te komen, laat
Marzouq zoveel mensen als mogelijk in zijn busje, dat inmiddels een een kapotte
vooruit heeft. Jabaly filmt een grote groep die aankomt bij het ziekenhuis waar
ze kunnen schuilen voor het bommengeweld. Als Marzouq moet tanken hoort Jabaly
de beschietingen en ziet de stroom mensen die uit hun verwoeste huizen komen en
valt flauw. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Jabaly vertelt dat hij rond de tweede intifada opgroeide,
niet weet waarom deze oorlog begon en zich met de camera veiliger voelde dan
zonder, omdat hij op deze manier zijn angst enigszins kon vergeten, in ieder beter
dan in zijn ouderlijk huis waarin zich wel zestig personen ophielden. Naast de
onverstoorbare Marzouq voelde hij zich in ieder geval rustiger. Zijn familie was
aanvankelijk niet op de hoogte van zijn werk maar na zijn flauwte ging hij in
op hun verzoek om een aantal dagen met filmen te stoppen. Dat was aan het einde
van de vernietigende acties die Israël aanrichtte en die tot verdoving leidde
van Palestijnen die alleen maar wilden dat deze waanzin stopte. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=vshsNy4ejME">Hier</a>
de trailer, <a href="http://reinswart.blogspot.nl/2014/12/de-laatste-ambulance-in-sofia-2012.html">hier</a>
mijn bespreking van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">De laatste ambulance
in Sofia</i> (2012), dat ook over het leven op een ambulance gaat en wel in
Bulgarije, maar daar heeft men tenminste nog tijd om af en toe een appeltje te
plukken.</div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-81331757215682676462018-05-14T08:23:00.002+02:002018-05-14T08:23:43.611+02:00Je mag altijd bij me komen (2017), documentaire van Julia Roeselers<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images.nrc.nl/fxrOKOElnGwqNTI3w1kNCACYJV0=/1280x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data20650071-14f5db.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="441" data-original-width="787" height="179" src="https://images.nrc.nl/fxrOKOElnGwqNTI3w1kNCACYJV0=/1280x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data20650071-14f5db.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Brugfunctionaris dempt kloof tussen school en gezin</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 63.8pt;">
Documentairemaakster Julia
Roeselers maakte twee jaar eerder de fascinerende documentaire <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Als ik je zie dan groet ik je</i>, waarin ze
na een overval in een café contact zoekt met de dader. Hoewel dit niet in de
open sfeer verloopt zoals Roeselers graag zou willen, schetst ze wel een
boeiend beeld voor een alternatief voor ons strafsysteem, waarin dader en
slachtoffer nader tot elkaar komen. Haar nieuwe documentaire <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Je mag altijd bij me komen </i>met alweer
zo’n mooie titel heeft opnieuw verbinding als onderwerp. Daarin schetst ze een
portret van de 38 jarige Nezhlya die een spilfunctie bekleedt tussen school en
gezin op een basisschool in Gent met veel kinderen met een migratieachtergrond of
een armoedige situatie en daardoor de integratie bevordert van de gezinnen die
aan de rand van de maatschappij leven. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Meteen al wordt duidelijk dat Nezhlya zo’n spilfunctie
vervult. Ze praat over de telefoon over een kind met problemen, neemt deel aan
overleg en ontvangt een moeder die, zoals we in de promo zien, ten einde raad
is en het in haar eentje heel erg zwaar heeft met de opvoeding. Nezhlya zegt
dat de invloed van school op de kinderen erg groot is en dat het daarom van
belang is dat kinderen zich daar thuisvoelen. Om daarvoor te zorgen gaat ze op
huisbezoek, spreekt ze de ouders als die hun kinderen brengen of halen, helpt
hen met het invullen van formulieren voor een studietoelage en betrekt hen bij
het taalonderwijs, bijvoorbeeld door samen met hen te lezen en dat ook weer
voor de kinderen in hun moedertaal te laten doen. Doordat de ouders meer
affiniteit met de school hebben, zijn ze eerder bereid hun kinderen er naartoe
te brengen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Roeselers toont een drietal gezinnen met wie Nezhlya nader
contact heeft. Op de eerste plaats is dat een Belgisch gezin aan de onderste
tree van de samenleving. De moeder vertelt dat ze met budgetbeheer te maken
hebben en naar de voedselbank gaan, de vader dat hij met de drank gestopt is en
dat hij ook minder wil gaan roken. De moeder rookt nog wel en ook aan tafel
waar ze met Nezhlya de gang van zaken bespreekt. Daarnaast is er een
alleenstaande Turkse vader die de zorg voor zijn twee zonen heeft, nadat zijn
vrouw zeven maanden geleden de vrijheid verkoos. Een Roma moeder tenslotte leest
haar zoon Mitchatchan ook thuis voor. De scène vindt Roeselers een duidelijk
voorbeeld van de goede inbreng van de brugfunctionaris, zoals ze in het
interview met haar op YouTube vertelt. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Nezhlya kwam tien jaar geleden vanuit Bulgarije met haar
familie naar België. Ze had al ervaring in het onderwijs maar kon niet ingezet
worden als onderwijzeres en was blij dat ze, naast haar studie maatschappelijk
werk, de rol van brugfiguur kan vervullen. Omdat ze zelf ook met aanpassingsproblemen
te maken kreeg kan ze zich goed voorstellen hoe dat voor buitenlandse ouders
is. Haar eigen enthousiasme en grote liefde zorgen ervoor dat zij een uitermate
geschikt persoon is om problemen tussen school en gezin op te lossen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het stadsbestuur van Gent heeft al vijfentwintig jaar
brugfunctionarissen in dienst en de goede werking ervan brengt ook andere
steden, zoals Groningen, op het idee om dit soort functionarissen op scholen in
te zetten. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=E0LlU-BXzWw">Hier</a>
de promo, <a href="https://www.youtube.com/watch?v=ypBGtYdvq5M">hier</a> een
interview met Julia Roeselers, hier mijn bespreking van<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> Als ik je zie dan groet ik je</i>. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-86712572017881087972018-05-14T08:23:00.000+02:002018-05-14T08:23:00.877+02:00Filmrecensie: Kuma (2012), Umut Dag<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-priority:99;
color:blue;
mso-themecolor:hyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:595.0pt 842.0pt;
margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMTk2OTY2OTE4OV5BMl5BanBnXkFtZTgwNTcyNTAxMzE@._V1_UY216_CR14,0,148,216_AL_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="216" data-original-width="148" src="https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMTk2OTY2OTE4OV5BMl5BanBnXkFtZTgwNTcyNTAxMzE@._V1_UY216_CR14,0,148,216_AL_.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Jonge Turkse veroorzaakt spanningen in Weense
gezinsverhouding</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De eerste lange speelfilm <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kuma </i>van de Oostenrijkse regisseur Umut Dag (Wenen, 1982), die van
Koerdische afkomst is, betreft een sociaal drama rond een van oorsprong Turks
gezin in Oostenrijk dat een bruid in Turkije gehaald heeft, niet voor zoon
Hasan, zoals de buitenwereld denkt, maar voor vader Mustafa. Diens zieke vrouw
Fatma heeft daar een groot aandeel in gehad omdat ze vreest dat het gezin na
haar overlijden uit elkaar valt. De aanwezigheid van de bruid, Ayse geheten (links op de poster) ,
zorgt voor spanning met de zussen van Hasan en wordt gevolgd door een zware
crisis in de verhoudingen, die zo te zien niet van de ene dag op de andere
bezworen is. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kuma</i>, dat tweede
vrouw betekent, begint met een scène waarin Fatma (rechts op de poster) in de spiegel kijkt en
verdriet heeft. Wellicht voelt ze aan dat de beslissing om een nieuwe vrouw
voor haar man Mustafa in huis te halen, met veel problemen gepaard zal gaan.
Desalniettemin kan ze weinig anders. Ze heeft kanker en wil haar gezin niet aan
haar lot overlaten. Daarom heeft ze bedacht om haar zoon Hasan op het Turkse
platteland in het huwelijk te laten treden met een knappe jonge Ayse. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Na schaarse en niet al te vrolijke beelden van de bruiloft
volgt een smartelijk afscheid van Ayse van haar familie. De aankomst in Wenen
is opmerkelijk. Ayse geeft geen krimp als ze begrijpt dat ze de huwelijksnacht
niet met Hasan maar met Mustafa zal doorbrengen. Fatma is heel aardig tegen
haar. Zus Nurcan gooit meteen haar kont tegen de krib en hoort Ayse ’s nachts
kreunen. Na een bezoek van familie waaronder zus Kezvan die getrouwd is met een
man die haar mishandelt en die ook nog eens jaloers is op Ayse, normaliseren
zich de verhoudingen. Zelfs Nurcan draait bij en helpt de zwangere Ayse bij het
leren van de Duitse taal. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De lange zwarte intervallen tussen de scènes geven aan dat
er geruime tijd verstreken kan zijn tussen de gebeurtenissen. Eenmaal probeert
Dag de kijker zelfs op het verkeerde been te zetten. Dat is als de familie in
het ziekenhuis de uitslag krijgt van een beslissende operatie van Fatma. In de
volgende scène zien we de begrafenis maar al gauw begrijpen we dat het niet de
moeder is die dood is gegaan maar de vader, hoewel daar geen enkele aanwijzing
voor was. De dood van Mustafa verandert wel een en ander in het gezin. Ayse
neemt een baantje aan in de Turkse supermarkt waar ze altijd haar boodschappen
deed en probeert contact te krijgen met Hasan op wie ze verliefd is. Als hij
echter bekent dat hij homoseksueel is, laat Ayse zich verleiden door de jonge
medewerker Osman uit de supermarkt, maar als de familie en speciaal Fatma daar een
vermoeden van krijgt zijn de rapen gaar. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De simpele gitaarklanken brengen rust in het sympathieke en boeiende
verhaal, waarin duidelijk wordt dat culturele verschillen zich niet met slag en
stoot laten oplossen, maar dat men met geduld en verstand elkaar wel weet te
vinden. Begüm Akkaya speelt in ieder geval een glansrol als Ayse, die ondanks
het verlies van haar geliefde familie zich met veel liefde en wijsheid opwerkt
om een Weense familie ter wille te zijn. Zelfs op het eind is ze heel zorgzaam
voor Fatma, ook al heeft die haar daarvoor behoorlijk mishandeld. Dag lijkt
hiermee te zeggen dat liefde altijd sterker is dan geweld. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=LH8EDfGPQxA">Hier</a>
de trailer. </div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">copyright rein swart</div>Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.com0