tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post4858319340790288174..comments2023-11-16T07:56:10.363+01:00Comments on Allerhande, maar vooral literatuur: Henny Vrienten, VPRO-Zomergasten, 22 juli 2012Rein Swarthttp://www.blogger.com/profile/08819372459910625584noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-6953080787659083022.post-37876528166016118932012-07-31T00:55:32.585+02:002012-07-31T00:55:32.585+02:00Beste Rein,
Dank je wel voor je uiterst zorgvuldi...Beste Rein,<br /><br />Dank je wel voor je uiterst zorgvuldige verslag. Ik hoop dat je het goed vindt dat ik fragmenten van mijn persoonlijke recensie, die ik traditioneel schrijf aan mijn man, op je pagina zet. <br />Vanavond reageerde ik op de avond van Micha Wertheim. Daarbij schreef ik: "Alles wat men daarin mist staat in jouw verhaal." Dat geldt ook nu.<br /><br />Hartelijks,<br />Hanneke Driever<br /><br /><br />"(…) Na een wat moeizame start werd het een erg fijne aflevering. Het was een lange zit, maar wat was die de moeite waard.<br />Vrienten kwam los toen hij begon te praten over muziek en poëzie. En toen herkende ik ieder woord. Vooral toen 'de geluiden' erbij kwamen. Bijv. die in de eerste vier minuten van "Once upon a time". De link die hij legde tussen het geluid van het windmolentje en de tonen van de mondharmonica: mimicri, noemde hij dat. Althans, dat was zijn voorzichtige theorie. (Ik denk dat hij gelijk heeft.) Er is ook mimicri in etnisch zingen. Prachtige voorbeelden. En de kunst van het jodelen kwam ter sprake. (Er zit een octaaf tussen twee tonen, verhip, dat is waar.) En hoe het jodelen vanuit Europa in Amerika en in westerns terecht kwam, en in country music. <br />Poëzie is kunstmest, zegt hij. "Grondstof, voeding", zei Leyers, en dat was geen slechte reactie. "Hoe vier woorden gerangschikt zijn is soms zoals vier tonen gerangschikt zijn: dat het dan ineens prachtig is", zegt Vrienten. (Geen letterlijk citaat.)<br />Leyers deed het heel goed. Je kunt niet zeggen dat er "chemie" (om dat vreselijke woord maar even te gebruiken) was tussen gastheer en gast, maar dat is waarschijnlijk toe te schrijven aan het feit dat Vrienten niet makkelijk chemie toestaat. Niet omdat hij dat niet wil, maar omdat hij te bedachtzaam is; en bescheiden.<br /><br />Hij komt gaandeweg de uitzending verder los. Chuck Berry die Keith Richard onheus behandelt, Chet Baker en hoe die de meester was van de 'terloopsheid', de 'onnadrukkelijkheid'. Leyers had wat moeite met die begrippen, probeerde een ander woord, maar Vrienten bleef er --terecht-- bij. Dat is nl. het mooiste in muziek en in poëzie. <br />Vrienten over Strawinsky, over T.S. Eliot en Izra Pound (dichters op wie Karel Grazell me heel vaak gewezen heeft), heerlijk.<br />En tussendoor dat klooster van de Kartuizers. De stilte. Vrienten is atheïst. Hij praat met liefde over godsdienst. (Zoals Iris Murdoch, bijv.) Hij kijkt in de boekenkasten van mensen bij wie hij over de vloer komt. Hij kantelt foto's van boekenkasten in bladen om de titels te kunnen lezen. (Doe ik ook allemaal.)<br /><br />Och, er was nog veel meer. Maar dat is vast morgen op de site van de vpro of in de Volkskrant te lezen.<br />Prima avond, met veel ellipsen: steeds viel op een natuurlijke manier het ene onderwerp met het andere samen. Dat was een verdienste van Leyers: hij attendeerde de kijker erop, maar op een onnadrukkelijke, terloopse manier. (Dit is een goed voorbeeld van zo'n ellips, zie ik.)<br />(…)"<br /><br /><br /><br />"The difference between stupidity and genius is that genius has its limits." (Albert Einstein)Hanneke Drievernoreply@blogger.com