Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 23 maart 2013

Filmrecensie: Yo, También (2009), Antonio Naharro


De kikker en de prinses

Verstandelijk gehandicapten nemen een ondergeschoven plaats in in onze maatschappij, hoewel de roep om integratie sinds de jaren tachtig groot is. Antonio Naharro helpt in Yo, También hun emancipatie een stukje vooruit. Hoofdpersoon Daniel Sanz lijdt aan het sydroom van Down, maar heeft zich verstandelijk ontwikkeld. Dankzij de inspanningen van zijn moeder heeft hij het zelfs tot de universiteit geschopt. In het begin van de film horen we hem op het spreekgestoelte oreren over de behoefte van verstandelijk gehandicapten om deel te nemen aan de maatschappij net als ieder ander. Ik ook. Dat blijkt niet gemakkelijk te realiseren. Vooral op liefdesgebied niet, hoewel verstandelijk gehandicapten daar net zoveel behoefte aan hebben als anderen.

Daniel wordt te werk gesteld op een bureau voor gehandicapten in Sevilla. Hij houdt zijn collega’s vanuit zijn ooghoeken guitig in de gaten, vooral de knappe blonde Laura die eerst dacht dat hij een cliënt was. Hij probeert een verhouding met haar te krijgen, maar Laura heeft het zelf niet gemakkelijk. Als ze op het antwoordapparaat van haar zus hoort dat hun vader in Madrid ernstig ziek is, gaat ze uit haar bol in het uitgaansleven. Ze probeert het aan te leggen met de een of andere vent, maar gelukkig wordt ze er niet van. Daniel praat met zijn broer over zijn moeite om Laura te veroveren. Hij dacht dat de Tuin der lusten waarover Laura sprak een park was in plaats van een schilderij van Jeroen Bosch.

Laura wil wel een dagje met Daniel naar zee (zie foto). Zijn moeder ziet dat met tegenzin aan, maar zijn vader sust haar onvrede. Daniel is 34 jaar. Daniel legt Laura op het strand het syndroom van Down uit: hij heeft mollige vingers en een smallere bovenkaak waardoor hij moeite heeft met spreken. ‘Waarom ben je zo slim?’ vraagt Laura hem. ‘Omdat mijn moeder veel met mij praatte.’ Daniel smeert haar rug in en tekent daarbij eerst een hart met de crème. Ze vraagt hem later in de disco of hij wel eens aan prostitutie heeft gedacht. Daniel merkt snedig op of zij denkt dat hij daarvoor betaald zal worden. Hij voelt zich een kikker tegenover een prinses, waarop Laura hem een kus geeft en hem daarmee tot een prins omtovert. Als Laura vertrekt voelt Daniel zich echter diepbedroefd. Hij wil naar een bordeel maar wordt daar niet toegelaten en belt aan bij zijn broer die hem troost.

Diens zwangere vrouw Reyes geeft dansles aan verstandelijk gehandicapten. Af en toe werpen we een blik in de danszaal. Vanuit dat perspectief zien we een andere kant van de amoureuze omgang tussen gehandicapten. De moeder van Luisa klaagt erover dat haar dochter onder de plekken thuiskwam. Reyes hoort haar gelaten aan. Ze stelt zelf duidelijke regels over de omgang in haar les. Als leerlingen intiem willen zijn moeten ze maar een andere plek zoeken. Luisa is echter stapelverliefd op Pedro en samen lopen ze weg.

Daniel voelt zich afgewezen door Laura en reageert nors als zij met hem wil lunchen. Als de vader van Laura in coma ligt en Laura teruggaat naar Madrid , maken ze het weer goed. ‘Waarom wil je normaal zijn?’ vraagt Laura argeloos. Daniel moet huilen. Daarna gaan ze op zoek naar Luisa en Pedro. Ze vinden het stel in een pension. Daniel legt hen de werking van een condoom uit met een banaan. Laura verft haar haren zwart en vertrekt naar haar familie.

Het is inmiddels kersttijd. De moeder van Daniel neemt het zichzelf kwalijk dat ze hem geholpen heeft in zijn ontwikkeling waardoor hij nu met een gebroken hart zit. Daniel belt met Laura en zegt dat hij van haar houdt, waarop Laura hem slechts een vrolijk kerstfeest wenst. Hij trekt de stoute schoenen aan en reist naar Madrid. Ze bezoeken het Prado met de Tuin der lusten. Als haar vader is overleden hoort Laura van haar zus dat hij haar om vergiffenis gevraagd heeft. Tijdens het eten van de traditionele druiven met oudjaar op Puerta del Sol kussen Laura en Daniel elkaar maar of het tot een echte verbintenis leidt, blijft open. Waarmee Naharro een sentimenteel einde vermijdt.
  
Hier, na de reclame, de trailer.
Gepost door op

1 opmerking:

Abonneren op: Reacties posten (Atom)